W hierarchii ważności spotkań Domowego Kościoła następne miejsce po spotkaniu kręgu zajmują dni wspólnoty. Za­sady Domowego Kościoła (punkt 20) mówią, że „Rodziny Domowego Kościoła dla budowania jedności Ruchu starają się uczest­niczyć w dniach wspólnoty Ruchu Światło-Życie”. W dniach wspólno­ty, inaczej niż w kręgach miesięcznych, uczestniczą całe rodziny, wraz z dziećmi.

Dni wspólnoty mają odnowić przeżycie trzynastego dnia oazy, w którym przeżywamy tajemnicę Zesłania Ducha Świętego. Są „odpowiednikiem tego szczególnego dnia w programie oazy w warun­kach pracy po-oazowej” (ks. Franciszek Blachnicki). Mają one budo­wać i pogłębiać poczucie jedności ze wszystkimi członkami Ruchu (dziećmi, młodzieżą, dorosłymi), wynikające z naszej więzi z Bogiem.

Pan Jezus w Wieczerniku modlił się do Ojca o jedność Jego uczniów: Aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, ze mną, a ja z To­bą, aby i oni byli z nami, aby świat uwierzył, żeś Ty mnie posłał
(J 17, 21). Wspólna Eucharystia, świadectwa, godzina odpowiedzial­no­ści i agapa pozwalają świętować i cieszyć się przeżywaniem obec­ności Boga i przeżywaniem naszej jedności – szczególnego daru Du­cha Świętego. Takie dni wspólnoty nie tylko umacniają jej uczestni­ków ale ukazują też żywy Kościół .

Początkowo rodziny przeżywały dni wspólnoty oddzielnie. Jednak już w 1977 roku ks. Franciszek Blachnicki napisał w Liście Domowe­go Kościoła: „Obecnie postanowiono zrezygnować z osobnych dni wspólnoty dla rodzin i włączyć rodziny oazowe do dni wspólnoty innych grup oazowych: młodzieży szkół średnich, studentów, czy młodzieży pracującej. Dni wspólnoty nie będą więc miały w przy­szłości charakteru stanowego, ale w poszczególnych rejonach mają one skupiać wszystkie istniejące tam wspólnoty oazowe Ruchu Światło-Życie”. To był ważny krok w kierunku budowania jedności całego Ruchu Światło-Życie, a wzajemne świadectwo dorosłych wobec młodzieży i młodzieży wobec dorosłych, jak mówił ks. Franciszek, ma ogromne znaczenie dla pogłębiania wiary.

Dni wspólnoty powtarzają się w cyklach: jesiennym, adwentowym, wielkopostnym i paschalnym. We wszystkich rejonach i diecezjach w kraju odbywają się w tych samych dniach, zgodnie z kalendarzem pracy rocznej Ruchu.

Poczucie jedności pogłębia świadomość, że wszędzie dni wspólno­ty są przeżywane według takiego samego programu, rozważane są te same teksty Pisma Świętego i ta sama problematyka w czasie konfe­rencji.

Obecność innych uczestników Ruchu, z którymi niejednokrotnie łączą nas wspólnie przeżyte spotkania, ORAR-y, oazy czy pełniona posługa, powoduje radość i sprawia, że z całego serca dziękujemy Bo­gu za dar spotkania i dar wspólnoty, w której jesteśmy. Siostra Jadwi­ga Skudro często powtarzała, że „wspólnota pomaga w dążeniu do świętości”.

Nasze uczestnictwo w dniach wspólnoty to także wyraz trwania w wierności charyzmatowi Ruchu.

O swoim rozumieniu dni wspólnoty mówił też do oaz Jan Paweł II w Castel Gandolfo w roku 1979: „Jest to dzień rachunku, można by powiedzieć rachunku sumienia z dojrzałości, jaką osiągnęliśmy. Jest to równocześnie dzień podziękowania za tę dojrzałość, którą osiągnęliśmy w Chrystusie i przez Chrystusa pomiędzy sobą. (…) Starajcie się w szczególny sposób otwierać wasze serca, w szczegól­ny sposób dziękować, w szczególny sposób przepraszać, w szcze­gólny sposób przeżywać jedność i w szczególny sposób o tę jed­ność prosić. (…) Na pewno jest to cząstka jakiejś wielkiej jedności wszystkich wspólnot oazowych na ziemi polskiej, poza Polską, jest to jakaś cząstka wielkiej jedności Kościoła”

Para animatorska, która rozumie sens i wartość dni wspólnoty, ła­twiej zachęci do udziału w nich innych małżonków, a nowymi, wcho­dzącymi do Ruchu zaopiekuje się, żeby w czasie dnia wspólnoty nie czuli się osamotnieni w atmosferze radosnych powitań starych znajo­mych.