Chciałabym podzielić się z czytelnikami wieczernika doświadczeniem Miesięcznej Szkoły Animatora w Centrum Ruchu Światło–Życie. W 1995 roku zostałam skierowana do Krościenka na Szkołę przez moderatora diecezjalnego. Osoby z naszej diecezji zaangażowane w diakonii jedności miały uczestniczyć w Szkole. Każdego roku dwie, trzy osoby. Przez cały rok czekałam i przygotowywałam się do tego wydarzenia. Czułam, że będzie to jedno z ważniejszych spotkań z charyzmatem Ruchem. Najbardziej cieszyłam się, że będę mogła być tak długo w Centrum Ruchu Światło–Życie na Kopiej Górce.
Od tamtego czasu sześć razy uczestniczyłam w Szkole, najpierw jako animatorka, a następnie moderatorka. Za każdym razem było to wspaniałe doświadczenie życia we wspólnocie. Miesiąc to bardzo dużo. Można wiele się nauczyć i przeżyć.
Najpiękniejsze i najbogatsze były zawsze doświadczenia wspólnego wyjścia ewangelizacyjnego, co roku przygotowywanego w innej formie. Szkoła daje wtedy „starym” animatorom nowe impulsy do pracy w Kościele.
Podczas godziny świadectwa wiele osób podkreślało jak ważny był dla nich żywy kontakt z Centrum. Przez cały miesiąc podczas godzin pracy animatorzy uczestniczą bowiem w życiu Centrum poprzez dyżury: w sekretariacie, diakonii Słowa, Diakonii Wyzwolenia, kuchni, pracy na terenie Kopiej Górki. Program Szkoły jest podzielony na cztery tygodnie (Ewangelizacja, Liturgia, Kościół Żywy, zaangażowanie społeczne). Każdy tydzień prowadzi inna ekipa, daje to możliwość zobaczenia Ruchu o wiele szerzej.
Są diecezje, które systematycznie każdego roku wysyłają po dwie trzy osoby. Później te osoby odpowiedzialne są za szkołę animatora w diecezji. Formują innych, dzieląc się tym doświadczeniem, które zdobyli w Centrum.
Formacja animatorów w Centrum była bardzo ważna dla Założyciela Ruchu. Możemy znaleźć jego liczne wypowiedzi na ten temat, m.in. w Statucie Diakonii Ewangelizacji z 1983 r. (tzw. statucie carlsberskim) (…) Każde Centrum Ewangelizacji Światło–Życie jest centrum formacyjnym Diakonii Ewangelizacji Światło–Życie. Wyraża się to w istnieniu w nim studiów formacyjnych diakonii takich jak: roczna Szkoła Animatorów (rozdział VIII, pkt 8). Chciałabym przytoczyć tu też jedną, mało dostępną, bo wypowiedzianą podczas rekolekcji Wspólnoty Niepokalanej Matki Kościoła w 1985 r.: Jeżeli nie stworzymy w Ruchu systemu formacji animatorów, których zweryfikujemy przez szkołę, podczas której zaszczepi im się pewien styl i duchowość, co potem będzie dalej przekazywane w Ruchu, to nie zrobimy czegoś bardzo ważnego. Dopiero na tej drodze można zapewnić trwanie Ruchu przez przyszłe pokolenia i jego obecność i służbę w Kościele. Taka myśl mi jeszcze przyszła, że tę szkołę animatorów bardziej powinniśmy traktować jako szkołę życia. Nie tyle są ważne wykłady czy ćwiczenia, ile pewien styl życia. Wydaje mi się, że tego było u nas za mało. Nie było dotąd odpowiednich warunków, bo nie było takiej silnej wspólnoty, która ten styl mogłaby kształtować. Myślę że powinniśmy opracować taki plan, że każdy uczestnik szkoły animatora musi przejść przede wszystkim szkole życia i szkołę pracy. To pominęliśmy we wszystkich dotychczasowych szkołach, widzimy zaś, ze tego brak i wiemy, ile z tego powodu jest awantur, wybuchów i nerwów. (…) Trzeba uczyć, jak sprzątać, jak zamiatać, jak gotować, jak zmywać, jak odbierać telefony, jak pakować paczki, jak obsługiwać ludzi, którzy przychodzą do Centrum, jak zajmować się ludźmi. Jest to coś, do czego sam nikt nie dojdzie. Potrzebne jest do tego odpowiednie wychowanie — systematyczne, wytrwałe — i w ramach szkoły każdy powinien przejść przez takie właśnie ćwiczenie, szkolenie.
Serdecznie zapraszam wszystkich, którzy pragną zaangażować się w pracę formacyjną w swojej diecezji do udziału w Miesięcznej Szkoły Animatora. W bieżącym roku odbędzie się ona w dniach 31 VII – 28 VIII. Zgłaszać się można pisząc na adres: Centralna Diakonia Oaz Rekolekcyjnych (Urszula Pohl), ul. Ks. F. Blachnickiego 2, 34-450 Krościenko n.D., email: CDOR@oaza.pl, tel. 018/2623235