Co było takiego nadzwyczajnego w tych rekolekcjach? Może to, że poznawaliśmy to wszystko nie tylko od strony teoretycznej, ale także tej praktycznej. Mogliśmy obserwować małżonków - to w jaki sposób dzielą się obowiązkami, które na nich spoczywają danego dnia (cóż, dyżury - jak kto woli, diakonie - ich nie omijały), jak spędzają czas wolny. Myślę, że oni także obserwowali nas - młodych. Tyle mówi się o tej złej młodzieży; o tej, która przeszkadza, niszczy... A tu - może i dla niektórych zaskoczenie - tyle młodych osób, które chętnie się modlą, śpiewają... które są pełne radości i chęci do życia... Nasze zachowanie w dzień przyjazdu - radosne powitania, czasem okrzyki i piski - mogło ich pewnie przestraszyć. Ale chyba szybko przekonali się do nas. Zaraz po przywitaniach, wzięliśmy się ostro do pracy - ośrodek w Przemyślu (bo tam odbywały się rekolekcje) był w trakcie remontu, trzeba było posprzątać, pozamiatać, a w niektórych pokojach nawet złożyć łóżka. Jednak te prace nie sprawiały nam problemu.
Jak już wspomniałam, prócz nas były małe dzieci, dla których wszyscy staliśmy się albo „ciociami" albo „wujkami". Nie bały się nas, więc ich rodzice, a czasem dziadkowie (bo i z nimi przyjechały dzieciaczki), mogli bez obawy pozostawić swoje pociechy pod naszymi skrzydłami.
Nie była to zwyczajna oaza, taka jak wszystkie... Była to prawdziwa wspólnota ludzi. Razem pielgrzymowaliśmy i pokonywaliśmy wszelkie trudności. Dzięki temu, że wśród nas były rodziny, mogliśmy przypatrywać się ich życiu, zasadom którymi się kierują... odkrywać swoje powołanie, czasem na nowo.
Minęło już sporo czasu od tamtych wakacji, ale kontakt pomiędzy nami pozostał - niezależnie od tego z którego krańca Polski czy nawet świata byliśmy (uczestnikami były nie tylko osoby z archidiecezji przemyskiej).
Jestem wdzięczna Bogu za tych ludzi, których wtedy postawił na mojej drodze. Za to, że pozwolił mi te rekolekcje przeżyć z rodzinami. Za to doświadczenie prawdziwej wspólnoty.