Zacznę od tajemniczo brzmiącego tytułu książki: Sankofa to mityczny ptak patrzący w przeszłość po to, aby ją zrozumieć i móc podążyć ku przyszłości. O sankofie mówi afrykański aforyzm, do którego odwołują się autorzy książki.

Wątek rozumienia przeszłości celem lepszego kroczenia w przyszłość towarzyszy wszystkim dwunastu rozmowom Tomasza Gaja OP i Magdaleny Pajkowskiej, które składają się na tę książkę. Rozmowy są prowadzone z jednej strony z perspektywy psychologicznej, a z drugiej strony z perspektywy wiary. Rozmawiają ze sobą mężczyzna i kobieta, zakonnik oraz żona i ma-ma. To czyni wymianę myśli jesz-cze ciekawszą. Dotykają różnych sfer życia człowieka i łącznie układają się w piękną opowieść o tym jak nie zmarnować włas-nego życia, jak uczynić życie szczęśliwym, jak uczynić z niego dar dla innych. 

Dużą zaletą książki jest fakt, że rozmowy są napisane w nie-zwykle lekkim stylu, co zachęca do dłuższej lektury. Zarazem jed-nak podejmują ważne tematy egzystencjalne (mamy zatem kilka korzyści z lektury). 

Czytając książkę czeka się z niecierpliwością na kolejne podejmowane przez autorów wątki. Zarazem refleksje Tomasza Gaja OP i Magdaleny Pajkowskiej nieustannie skłaniają czytelnika do przemyśleń i do wyciągania wniosków dla własnego życia. 

Dla mnie osobiście ważne było spojrzenie na moją wiarę przez pryzmat psychologii, co pozwoliło mi lepiej zrozumieć niektóre relacje z bliźnimi i podjąć próbę ich naprawy (tam gdzie było to konieczne). Zachęcam, aby Sankofa stała się drogowskazem czy inspiracją do innego spojrzenia na własne życie.