Oto kilka praktycznych rad i sugestii zaczerpniętych od ks. Franciszka Blachnickiego:
Triduum Paschalne zaczyna się od zawiązania wspólnoty odkupionej rodziny dzieci Bożych w ramach wieczornej mszy Wieczerzy Pańskiej. Dlatego też Wielki Czwartek, zgodnie z najdawniejszą tradycją, powinien być przeżywany w każdej wspólnocie lokalnej jako dzień pojednania. To pojednanie, będące warunkiem owocnej spowiedzi wielkanocnej, powinno dokonać się najpierw w łonie rodziny, aby mogła ona przeżywać w Eucharystii tego wieczoru swoją pełną jedność.
Należy dążyć do tego, aby wszyscy członkowie rodziny odbyli swoją spowiedź wielkanocną przed rozpoczęciem Triduum Paschalnego. O ile to możliwe cała rodzina powinna uczestniczyć sakramentalnie we Mszy św. Wieczerzy Pańskiej, gdyż Wielki Czwartek jest najstosowniejszym dniem rodzinnej Komunii św.
Kolejnym warunkiem owocnego przeżycia Triduum Paschalnego w rodzinie chrześcijańskiej będzie ukończenie zasadniczych porządków przedświątecznych przed mszą wieczorną Wielkiego Czwartku. To pozwoli, mimo pracy zawodowej, w pewnym stopniu przeżyć całe Triduum Paschalne jako dni świąteczne.
W związku z przeżyciem Wielkiego Czwartku jako dnia pojednania i miłości społecznej, przygotowujemy rodzinną agapę, urządzoną na sposób wieczerzy wigilijnej. Po powrocie z uroczystej Mszy Wieczerzy Pańskiej rodzina gromadzi się przy stole nakrytym białym obrusem ze świecami. Na początku wieczerzy ojciec rodziny lub ktoś inny czyta fragmenty z mowy pożegnalnej Chrystusa w Wieczerniku według Ewangelii św. Jana. Podczas dalszego ciągu wieczerzy można słuchać poważnej muzyki religijnej z płyty lub taśmy. Ojciec rodziny może w tym dniu usługiwać do stołu. Wieczerza może się zakończyć odczytaniem modlitwy arcykapłańskiej Chrystusa (zakończenie mowy pożegnalnej - J 17).
Przeżywając Misterium Męki Śmierci Chrystusa przyozdabiamy krzyż, o ile to możliwe staramy się wziąć udział w nabożeństwie Drogi Krzyżowej i Liturgii Męki Pańskiej.
Staramy się, by w Wigilii Paschalnej wzięli udział, w miarę możności, wszyscy członkowie rodziny, z wyjątkiem małych dzieci. Pamiętając o odnowieniu przyrzeczeń Chrztu Świętego, które dokonuje się podczas Wigilii Paschalnej do kościoła przynosimy przystrojone świece (najlepiej swoje chrzcielne), które są „świadkami” naszego życia wiary i modlitwy.
W niedzielę rano (po procesji rezurekcyjnej, jeżeli miała miejsce rano, w oderwaniu od Wigilii Paschalnej) rodzina zasiada do świątecznej agapy („święcone”). Na stole znajduje się piękna, paschalna świeca - „paschał rodzinny”, którą zapala ją ojciec ze słowami „Światło Chrystusa” - wszyscy odpowiadają: „Bogu niech będą dzięki”. Śpiewamy pieśń wielkanocną. Przed rozpoczęciem śniadania gospodarz domu odmawia modlitwę, np:
Boże, w dniu dzisiejszym pokonana została śmierć i otworzone zostały bramy wieczności przez Twojego Jednorodzonego Syna. Spraw, abyśmy wraz z Nim szczęśliwi zasiedli kiedyś do uczty niebieskiej w Twoim Królestwie. Prosimy Cię, Zmartwychwstały Panie, daj nam tu zebranym razem przy stole - w naszej rodzinie i w gronie przyjaciół - z wiarą przeżywać Twoją obecność podczas naszego świątecznego posiłku w dzień Twego zwycięstwa. Prosimy Cię, abyśmy mogli radować się z udziału w Twoim życiu i zmartwychwstaniu teraz i w wieczności. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.
Dobrze byłoby też przeczytać na głos fragment z Ewangelii według św. Łukasza 24,36-43. W wielu oazowych rodzinach i wspólnotach rozbrzmiewa śpiew modlitwy przed posiłkiem:
Panie Jezu Chryste, zasiądź między nami,
udziel nam radości Twego zmartwychwstania,
niech się okażemy Twoimi uczniami,
a stół nasz niech będzie znakiem pojednania.
Śniadanie wielkanocne kończymy modlitwą, np.:
Dziękujemy Ci, Panie Boże, za posiłek, który spożyliśmy, za wszystkie Twoje dobrodziejstwa okazywane ludziom, za radość dnia dzisiejszego oraz za miłość, która nas zgromadziła w Twoje Imię. Chwalimy Cię, Boże, przez zmartwychwstałego Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen. Alleluja.
Zadbajmy i w tym roku o nasz świąteczny stół, nie zapominając o pięknych tradycjach i o ludziach potrzebujących naszej pomocy. Współodczuwając z ubogimi pamiętajmy o złożeniu daru ołtarza dla biednych w ramach Mszy św. wielkoczwartkowej.
Sugestie ks. Franciszka Blachnickiego, na których opiera się ten tekst, ukazały się w liście „Domowy Kościół” nr 13 (styczeń-luty 1978).