Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga Żywego - odpowiedział Piotr na zadane przez Jezusa pytanie, za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego. Patrzymy na Piotra i jego prymat przede wszystkim przez to słowo. Piotr jest tym, który udziela odpowiedzi i tę odpowiedź Jezus wynagradza słowami: Błogosławiony, szczęśliwy, jesteś Szymonie synu Jony, bo nie objawiło ci tego ciało i krew ale objawił ci Ojciec mój, który jest w Niebie (Mt 13, 16-19).
Jezus pokazuje, że wyznanie Piotra jest owocem działania łaski Bożej w sercu apostoła. Piotr wypowiedział coś, czego nie wydedukował, nie wymyślił, ani nie wyczytał z książek. Wierzymy, że to Ojciec Niebieski otworzył jego oczy i serce, aby mógł rozpoznać, kim jest Jezus.
Na tym wyznaniu Piotra zbudowana jest cała jego wyjątkowa pozycja. To wyznanie czyni z Piotra skałę, na której Chrystus chce budować Kościół i to Kościół, o którym mówi, że piekielne władze go nie przemogą. Dlaczego takie słowa usłyszał ktoś tak kruchy i słaby, niezrównoważony, choleryk, emocjonalnie nieustabilizowany, najpierw mówiący potem myślący, tchórz, zdrajca, dwulicowiec - bo tak Piotra pokazuje Nowy Testament?
Ojciec Niebieski pokazał mu, kim jest Jezus Chrystus i Piotr wyznał wiarę w Niego. Samo jednak poprawne, biblijne wyznanie wiary w Jezusa Chrystusa (Mesjasz, Syn Boga Żywego), nie czyni z człowieka anioła. Piotr nie stał się przez to wyznanie kimś lepszym.
Piotr jest Skałą nie dlatego, że jest idealny, tylko dlatego, że ma wiarę. To wiara Piotra jest ważna - ta poprawna, którą on wyznaje, że Jezus jest Mesjaszem, synem Boga żywego. I dlatego Piotr jest błogosławiony i szczęśliwy. Ten, który został przez Jezusa wybrany, który wpierw usłyszał Pójdź za mną, ten który widział i słyszał wielkie dzieła Pana, ten był zdolny przyjąć to Boże objawienie o prawdziwej tożsamości Jezusa z Nazaretu.
Nowy Testament wskazuje w wielu fragmentach, że Piotr jest - po Jezusie -głównym bohaterem Ewangelii i Dziejów Apostolskich. Nie dorównuje mu nawet Paweł, mimo, że jest głównym bohaterem drugiej części Dziejów Apostolskich i autorem wielu listów. Jeśli przyjrzymy się spisowi Dwunastu, to w każdej Ewangelii na pierwszym miejscu wymieniany jest Szymon Piotr (np. Mt 10, 2). W przypadku Ewangelii wg św. Marka - można by to próbować uzasadnić faktem, że ta Ewangelia jest streszczeniem kazań św. Piotra. Ale Mateusz pisał do Żydów, więc mógłby wyróżniać bardziej Jakuba, który się bardziej liczył we wspólnocie judeochrześcijańskiej. A jednak wszyscy na pierwszym miejscu podają: Szymon zwany Piotrem. Jeśli wymieniane jest grono najbliższych uczniów Jezusa, to zawsze pierwszy też jest Piotr - chociaż nie on jest tym uczniem, którego Jezus miłuje.
Jan jest uczniem ulubionym, jest zawsze blisko Pana, można powiedzieć, jest takim „wzorowym uczniem”. Jednak nie on ma być odpowiedzialny za wszystkich.
Gdy trzeba było zabrać głos, pierwszy wypowiadał się Piotr. Jezus zapytał: A wy za kogo Mnie uważacie? Odpowie-dział Szymon Piotr. Piotr miał przekonanie, ze może reprezentować pozostałych apostołów. Czy i wy chcecie odejść? - to pytanie zadał Jezus na końcu mów i rozmów z Żydami związanych z Eucharystią (J 6, 68). A Piotr powiedział: Panie, do kogo pójdziemy? Ty masz słowa żywota wiecznego.
Aniołowie po zmartwychwstaniu mówią do kobiet, że mają iść przekazać wiadomość apostołom - Idźcie i powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi (Mk 16,7). W 20. rozdziale Ewangelii św. Jana widzimy że pierwszy do grobu wchodzi nie Jan, który dobiegł pierwszy, ale Piotr. Jan jak gdyby wycofał się i wtedy wchodzi Piotr - jak mówi teologia - urzędowy świadek zmartwychwstania. Jan nie wszedł pierwszy, bo wiedział, że wśród uczniów Jezusa to Piotr jest tym pierwszym. To Piotr będzie na zewnątrz reprezentował to zgromadzenie, dlatego on pierwszy musi to zobaczyć. Z 1 Kor 15, 5 dowiadujemy się, że z grona apostołów Jezus najpierw ukazał się Szymonowi a potem dopiero dwunastu a potem więcej niż pięciuset braciom równocześnie. Po odejściu Jezusa, to Piotr rzuca propozycję wybrania jednego w miejsce Judasza (Dz 1, 15-26). Potem widzimy, że gdy przychodzi Duch Święty, to Piotr wygłasza pierwsze kazanie (Dz 2, 14-36). Gdy Ewangelia ma być głoszona poganom, to Pan do Korneliusza posyła Piotra (Dz 10). Jak diakon Filip głosi Ewangelię w Samarii, to tę służbę Filipa mają potwierdzić Piotr i Jan (Dz 8, 4-17).
W tych różnych fragmentach Nowego Testamentu zostaje pokazana wyjątkowość osoby Piotra. Jezus - zanim przyszła zdrada - powiedział mu: Gdy się nawrócisz, umacniaj braci w wierze. To jest służba Piotra: ten, który wyznał wiarę, ten który zna Jezusa, ten który rozpoznał tożsamość Mistrza i ją wyznał - ma umacniać braci w wierze. Ta służba jest wiec z jednej strony owocem wyboru Jezusa. To Jezus Go wybrał. Z drugiej strony można powiedzieć że wiara Piotra pozwoliła mu na to wybranie odpowiedzieć. On naprawdę zaangażował się całym swoim życiem w służbę umacniania braci w wierze.
To zadanie od Piotra przejmuje każdy Ojciec święty. Ma umacniać nas w wierze. Nie jest ważne, czy papież będzie nas umacniał pielgrzymkami lub głębokimi katechezami, czy będzie leżał krzyżem i umacniał nas swoją modlitwą. Nie jest ważne, w jaki sposób pełni on swoją funkcję, ale ważne jest to, że umacnia nas w wierze, że wyznaje wiarę, że jest gwarantem wiary. Władze piekielne nie są w stanie zniszczyć tej wiary, którą wyznaje biskup Rzymu. My się możemy tego chwycić i powiedzieć o sobie: „wierzę tak jak wierzy Piotr”, „wierzę tak, jak wierzy Kościół”. Możemy widzieć doświadczenie słabości i grzeszności konkretnego papieża - tak jak Paweł, który powiedział: Piotrze przesadzasz, jesteś obłudnikiem, udajesz. Paweł w Antiochii skarcił go publicznie (Ga 2,11), ale nie zmieniło to faktu, że Piotr był tym pierwszym. Piotr mógł zgrzeszyć, Piotr mógł upaść, jego zachowanie mogło być złe ale wiara którą wyznawał, jest zawsze prawdziwa.