Youcat nr 515

Skąd czerpiemy ufność, by Boga nazywać Ojcem?

Odważamy się zwracać do Boga „Ojcze”, gdyż Jezus powołał nas do bycia blisko Niego i uczynił nas dziećmi Bożymi. We wspólnocie z Nim, który „jest w łonie Ojca” (J 1,18) ośmielamy się wołać: „Abba, Ojcze!”.

Pytanie zadane przez autorów Youcatu w nr 515 wydaje się być bezpodstawne, jeśli spojrzeć w świetle Słowa Bożego. Ono bardzo jasno mówi o tym, że jesteśmy dziećmi Boga i mamy wręcz prawo nazywać Go Ojcem. Najpiękniej pisze o tym św. Jan. Ewangelia według Jego redakcji ukazuje Jezusa, który objawia swoim uczniom Boga, jako swojego i naszego Ojca oraz Jego głęboką więź z Nim. Jeśli dobrze policzyłam, aż 119 razy pojawia się w Ewangelii Janowej słowo „Ojciec”. To Jan wkłada w usta Jezusa zdanie: „Objawiłem im Twoje imię...” (J 17,26), a to imię brzmi „Ojciec”.  Już w Prologu czytamy o obietnicy danej wszystkim, którzy uwierzą i przyjmą Wcielone Słowo, że narodzą się z Boga. Zostanie im udzielona moc, by stali się dziećmi Bożymi (J 1,12-13). W rozdziale trzecim św. Jan tłumaczy, co znaczy narodzić się z Boga – z wody i z Ducha. Kościół interpretuje ten zwrot, jako narodziny do życia Bożego w sakramencie chrztu św. W nim właśnie otrzymujemy pierwociny Ducha Świętego, który z wolnego wyboru Boga Ojca czyni nas Jego dziećmi. U św. Jana czytamy o tym wyraźnie: „Popatrzcie jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy..” (1J 3,1a). Wtóruje temu św. Paweł w pisanym do Rzymian liście: „Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» ” (Rz 8,15).  Dlaczego więc pojawia się pytanie o źródło owej ufności w zwracaniu się do Boga – Ojcze?

Najprościej można odpowiedzieć na to pytanie słowem: więź. Wydaje się, że sedno problemu ma dwie płaszczyzny: psychologiczną i duchową. Pierwszą zajmiemy się w następnych rozważaniach, przy okazji omawiania kolejnego punktu Youcatu, a przyjrzymy się teraz drugiej. 

Łatwiej będzie nam zrozumieć w czym tkwi trudność, gdy przywołamy alegorię Jezusa o krzewie winnym (J 15,1nn – zachęcam do lektury w tym miejscu). Moja relacja z Bogiem staje się więzią z Ojcem, jeśli będę wszczepiony w Jezusa, jak gałązka winorośli w winny krzew. Jezus, prawdziwy Syn Ojca, przez to wszczepienie czyni mnie synem w Synu. Warunkiem jednak jest trwanie w Nim. Jezus jasno tłumaczy na czym owo trwanie ma polegać. Trwać w Nim to trwać w Jego Słowie, w Jego miłości, w zachowywaniu Jego przykazań (J 15,7-10). Trwanie w Jezusie powoduje, że On może mnie poprowadzić wprost w ramiona Ojca, bo Syn i Ojciec są jedno (J 10,30). Zresztą Jezus wyraźnie obiecuje, że jeśli tak będę trwać w Nim, wówczas umiłuje mnie Ojciec i Oboje przyjdą i będą we mnie mieszkać (J 14,23). Trwanie zakłada więź. Jeśli więc mam więź z Jezusem i dbam o nią, trwam w Nim i w konsekwencji On objawi mi swego Ojca, jako mojego Tatę. 

Jednak nie możemy całkowicie ignorować dynamiki życia duchowego, o której również wspomina w owej alegorii Jan Ewangelista. Mianowicie pisze, że Ojciec oczyszcza gałązki winnego krzewu by mogły przynosić obfitszy owoc. W tym właśnie obrazie tkwi sedno naszej wątpliwości. Jeśli bowiem zacieśniam relację z Jezusem, to jasność Bożego światła pokazuje mi kim naprawdę jestem. Poznaję swoją nędzę i niewolę, w której trzyma mnie własny grzech. Wówczas rzeczywiście widzę, że jestem niegodnym nazywać się dzieckiem Boga. Tylko mocą Ducha Jezusa, którego posyła mi Ojciec i który ma moc mnie oczyścić i wyrwać z niewoli grzechu, ośmielam się wołać do Boga: Abba, Tatusiu! Liturgia Zachodu i Wschodu używa na określenie owej śmiałości słowa parrhesia – szczera prostota, synowska ufność, radosna pewność, pokorna śmiałość, pewność bycia kochanym (KKK 2778).

Zacieśniajmy więc więź z Jezusem, trwajmy w Nim, byśmy w pewności bycia kochanym, wołali do Boga z odwagą, w każdej sytuacji: Abba, Abba, Tatusiu!