Trzeci krok ku dojrzałości chrześcijańskiej poświęcony jest Duchowi Świętemu. Ten etap formacji w szczególny sposób ukierunkowany jest na poznanie Jego działania, a także na przyjęcie Jego mocy. Można by zapytać dlaczego dopiero trzeci krok? Przecież bez pomocy Ducha Świętego nic nie możemy uczynić? Czy nie powinien być on pierwszy, aby moc Ducha uzdolniła nas do przyjęcia prawdy o Miłości Boga i zbawieniu w Jezusie?

To prawda. Duch Święty działa w nas jeszcze wcześniej niż możemy się tego spodziewać. Jego działanie jest dla nas niezbędne na każdym etapie formacji: od preewangelizacji do diakonii. Jest to działanie samego Boga, którego nie jesteśmy w stanie ogarnąć, ani tym bardziej zaplanować. Nie możemy powiedzieć: „Duchu Święty działaj w trzecim kroku, a nie wcześniej czy później”. Duch wieje kędy chce... (J 3, 8). Sam wie, kiedy ma działać. Skąd więc wzięła się ta dziwna lokalizacja na trzecim etapie formacji deuterokatechumenalnej?

Otóż jest tak, że z jednej strony Bóg działa w sposób nadprzyrodzony, z drugiej jednak strony łaska bazuje na naturze. Na tym, co sami wypracujemy. A natura nasza jest taka, że aby się rozwijać potrzebujemy wyznaczonego celu i systematyczności w dążeniu do niego. W takiej perspektywie należy patrzeć na formację deuterokatechumenalną. Pedagogia Nowego Człowieka to program wychowawczy, który jako ideał stawia osobę Jezusa Chrystusa. To nasz cel, który zostaje wskazany w pierwszym kroku. Zaraz po nim, w kroku drugim, widzimy wzór osobowy: Niepokalaną. Ona swoją postawą pokazuje, że cel jest możliwy do osiągnięcia. A sposobem na jego osiągnięcie jest właśnie poddanie się działaniu Ducha Świętego i Jego prowadzeniu. Dlatego właśnie w tym miejscu formacji, w trzecim kroku, wprowadzone są tematy dotyczące Osoby Ducha Świętego. Treść wszystkich kolejnych kroków jest następstwem tych pierwszych trzech.

Treść trzeciego kroku, zawarta w Drogowskazie Nowego Człowieka, podobnie jak i pozostałych, rozłożona jest na dwie części, na dwa spotkania. Pierwsze jest poznanie istoty Ducha Świętego oraz Jego misja. Odkrycie, że jest On Osobą. Jednak nie w ludzkim rozumieniu osoby, jako kogoś będącego samodzielnym centrum świadomości. Uczestnicy mają odkryć przede wszystkim relacje Osób Boskich: Ojciec objawia się przez Słowo, Słowo objawia się w Duchu Świętym. Zwrócona jest też uwaga na biblijne przykłady modlitwy, nie do samego Ducha, lecz do Ojca przez Syna w Duchu Świętym. Misja Ducha Świętego wyrażona jest za pomocą dwóch bardzo obrazowych przykładów: namaszczenia i rozlania. Podobnie, jak olej podczas namaszczania z zewnątrz wnika w komórki ciała i wzmacnia je od wewnątrz, tak działa Duch, gdy przychodzi do człowieka i umacnia go. Wylewa się, rozlewa, jako woda żywa przynosząc życie i orzeźwienie w każde, nawet najtrudniej dostępne miejsce.

Drugie, to życie w Duchu, Życie według Ducha. Polega ono na osobistym przyjęciu Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela do swojego życia. Nie w sposób czysto emocjonalny, oczekując wyłącznie na jakieś nadzwyczajne doświadczenia, lecz w wierze poddając się Jemu i Jego Słowu. Takie poddanie się polega na naśladowaniu Chrystusa Sługi i kroczeniu po drodze do Ojca przez krzyż. Wymaga to pokory, stanięcia w prawdzie o sobie i o swojej autentycznej potrzebie przyjęcia Pomocy Boga. Uczestnicy odkrywają, jak chrześcijanin może zostać napełniony Duchem Świętym. Celebracja Słowa Bożego, będąca zwieńczeniem tego etapu formacji skoncentrowana jest wokół znaku namaszczenia. W ten sposób trzeci Krok ku Dojrzałości Chrześcijańskiej wprowadza w tajemnicę Trzeciej Osoby Trójcy Świętej.

Oczywiście samej obecności Ducha Świętego i Jego działania nie można ograniczyć wyłącznie do kroku trzeciego. Nawet nie da się go zamknąć w samej formacji. Na problem powinniśmy spojrzeć dużo szerzej. Poczynając od samego charyzmatu Światło-Życie. A nawet wcześniej. Od samego charyzmatu. Słowo charyzmat oznacza dar Ducha Świętego. Już samo to, że nasz Ruch istnieje jest objawieniem się woli Boga i działaniem Jego mocy. To, jaki nasz Ruch jest, to też objawienie się łaski Ducha. Bóg posługuje się osobami i w nich działa. Nasz charyzmat pisał życiem i pracą ojca Franciszka Blachnickiego. Na całe jego życie również należy spojrzeć jak na miejsce objawienia się Bożego Ducha. Ojciec Franciszek, posługując się intuicją pedagogiczną, znalazł doskonały sposób, aby trudne i skomplikowane prawdy przybliżać w prosty sposób za pomocą symboli. Zawierają one dużo treści w prostej formie. Łatwo je zapamiętać i w naturalny sposób stają się one punktem odniesienia dla wewnętrznej pracy człowieka. Umożliwiają też łatwą weryfikację pracy. Spróbujmy zatem odczytać miejsce i rolę Ducha Świętego w naszym Ruchu z charakterystycznych dla niego symboli.

Foska. Skrzyżowanie ze sobą greckich słów oznaczających światło i życie nie tylko wyraża krzyż Chrystusa, nie tylko domaga się wprowadzenia światła Bożego w życie. Warto zwrócić uwagę na to, iż oba wyrazy - jak klamrą - spięte są grecką literą omega umieszczoną w centralnym miejscu całego symbolu. A właśnie ta litera jest symbolem Ducha Świętego. Zatem z foski możemy wyczytać, że życie poddane światłu możliwe jest tylko dzięki Duchowi, który przenika wszystko.

Swoistym streszczeniem charyzmatu jest krzyż animatorski. Z jednej strony widnieje na nim właśnie foska. Na odwrocie natomiast widzimy napis, który określa istotę życie chrześcijańskiego w jednym słowie: Agape. Cała praca wychowawcza ma zmierzać do wykształcenia w osobie tej postawy. Ale znów, co charakterystyczne, nad słowem Agape spoczywa znak omega. Czy jest to tylko wypełnienie tła? Nie. Bezinteresowna miłość Agape możliwa jest tylko w Duchu i dzięki Duchowi, który nie tylko uzdalnia człowieka do miłości, ale Sam przez niego działa i z niego promieniuje, co symbolizuje wieniec promieni otaczający napis.

Szukając dalszych znaków trzeciej Osoby Trójcy Świętej spróbujemy pod tym kątem odczytać inne, charakterystyczne dla naszego Ruchu symbole. Figura Chrystusa Sługi wraz z witrażem w kaplicy na Kopiej Górce przedstawia scenę chrztu Jezusa w Jordanie - moment, w którym przyjmuje On Ducha Ojca, by stać się Sługą. Aby pełnić diakonię niezbędna jest ta nieustanna postawa przyjmowania i poddawania się darowi Ducha. Dlatego właśnie Centralna Oaza Matka odbywa się w dniach, gdy przeżywamy uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Wtedy przyjmuje się misję pełnienia posługi na rekolekcjach wakacyjnych oraz błogosławieństwo do Diakonii. Figura Niepokalanej, u której stóp bije źródło - stru-mienie wody żywej (J 7, 38). W nauczaniu Jezusa źródło oznacza wylanie się Ducha Świętego. Świeca oazy, której płomień wskazuje na Chrystusa zmartwychwstałego, Jego światło, ale także w całym Piśmie Świętym płomień odnosi się do obecności i działania Ducha Świętego. Zapaleniu świecy, rozpoczynającemu każde spotkanie, towarzyszy zawsze modlitwa do Ducha Świętego. Trzynasty dzień oazy, w którym rozważana jest tajemnica zesłania Ducha Świętego i celebrowany dzień jedności, przeżywany jest jako swoisty szczyt rekolekcji. Właśnie wtedy, w bardzo namacalny sposób, uczestnicy rekolekcji doświadczają jednoczącej mocy Ducha Bożego.

Przytoczona lista przykładów, choć nie jest wyczerpująca, wyraźnie ukazuje jak wielkie znaczenie nasz charyzmat przypisuje Duchowi Świętemu. Dlaczego aż tyle troski o poddanie się Tchnieniu Ojca? Bo właśnie Jego Duch jest zasadą jedności i spójności światła i naszego życia. Tego, co poznajemy i czynimy. To On uczy jak prowadzić życie kierowane przez Chrystusa, życie w Duchu Świętym, czyli to, do czego zmierzamy już od pierwszych dni rekolekcji I stopnia. Dopiero w Nim możemy przyjąć znaki sakramentalne i budować prawdziwą communio, braterską wspólnotę, która jako żywy Kościół promieniuje na całe swe otoczenie blaskiem mocy Chrystusa Zmartwychwstałego.

Trzeci krok ku dojrzałości chrześcijańskiej jest czasem, kiedy to nasz wysiłek skierowany ma być na odkrycie i pojęcie prawd, które będziemy potem realizować na każdym etapie formacji, a także przez całe nasze chrześcijańskie życie, każdego dnia na nowo przyjmując Dar Ojca, Tchnienie Życia, Osobę, która JEST MIŁOŚCIĄ.