1. Ważnym argumentem dla wszczęcia procesu beatyfikacyjnego jest obowiązek wstępnego stwierdzenia opinii świętości życia kandydata na ołtarze, znalezienia odpowiedzi na pytanie, czy odpowiada on wy­mogom prawnym. Opinia (fama) świętości jest to ogólne uznanie ludu Bożego dla świętości życia kandydata na ołtarze, która daje początek kultowi i ten kult podtrzymuje. Istotne jest, aby to uznanie wiernych odnosiło się do ponadprzeciętnego praktykowania cnót, które stanowią fundament prawdziwej opinii. Winna ona mieć cechę spontaniczności, czyli być dobrze obecna już w czasie życia lub bezpośrednio po śmierci kandydata na ołtarze. Prawdziwa opinia winna rodzić się u ludzi poważ­nych i uczciwych. Ponadto ważne jest ciągłe trwanie i wzrost z upływem czasu oraz stosunkowo szeroki zasięg, obejmujący „większą część”, choć nie wszystkich ludzi.

2. W przypadku ks. Wojciecha Danielskiego wspomniana opinia świę­tości była obecna już za jego życia. Cieszył się nią w różnych okresach ży­cia, począwszy od młodości, o czym świadczą wypowiedzi ks. Romana Indrzejczyka, ks. Stefana Gwiazdowskiego, bpa Józefa Zawitkowskie­go, a szczególnie bpa Władysława Miziołka, który był przełożonym ks. Danielskiego w seminarium duchownym.

3. Również w dalszym okresie życia towarzyszyła ks. Danielskiemu opinia świętości. Heroiczność praktykowania cnót chrześcijańskich ujawniała się w praktykach życia wewnętrznego, szczególnie w sposobie prze­żywania i sprawowania liturgii, która doprowadziła do spontanicznego określania ks. Danielskiego człowiekiem paschalnym. Świadczą o tym wy­powiedzi o. Wacława Hryniewicza OMIi o. Andrzeja Madeja OMI. Opi­nia świętości dotyczy także heroicznego podejścia do realizacji cnoty mi­łości bliźniego, która obecna była zarówno w jego relacjach z prezbitera­mi, jak i z ludźmi świeckimi. Wiele wypowiedzi wydobywa ten wymiar życia ks. Danielskiego. W szczególny sposób cnota heroicznej miłości i inne cnoty objawiły się w postawie ks. Danielskiego podczas pełnie­nia posługi moderatora krajowego Ruchu Światło-Życie. Podkreślało to wiele osób, w tym sam założyciel Ruchu Światło-Życie, sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki, którego proces beatyfikacyjny prowadzony jest na etapie rzymskim.

4. Sława świętości i heroiczność cnót pełnym blaskiem zajaśniała w sposobie podejścia ks. Danielskiego do problemu choroby i ciężkiego cierpienia, a w końcu do perspektywy zbliżającej się nieuchronnie śmier­ci. Zarówno osobiste zapiski ks. Danielskiego, szczególnie jego Testament, jak również świadectwa osób, które towarzyszyły ks. Danielskiemu w ostatnim okresie ziemskiego życia, pozwalają na wypowiedzenie opi­nii, że w okolicznościach cierpienia, śmierci i pogrzebu ks. Danielskie­go ukazała się heroiczność cnót tego kapłana, jak również, przekonanie wielu wiernych, świeckich i duchownych, w tym biskupów, o jego świę­tości. Pogrzeb ks. Danielskiego zgromadził wielką liczbę księży i bisku­pów. Homilia abpa Dąbrowskiego podczas obrzędów pogrzebowych ks. Danielskiego wydobyła piękne cechy duchowości kapłańskiej, podkre­ślając szczególne zjednoczenie ks. Danielskiego z Chrystusem w sposo­bie przyjęcia cierpienia, a w końcu samej śmierci.

5. Opinia świętości ks. Danielskiego rozszerzała się również po jego śmierci. Wiele osób rokrocznie gromadzi się podczas mszy świętych sprawowanych w jego intencji, szczególnie w okresie kolejnych rocz­nic jego śmierci. Zwyczaj ten jest szczególnie kultywowany w środo­wisku Ruchu Światło-Życie w Warszawie oraz w środowisku akade­mickim Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie.

6. Grób ks. Danielskiego, umiejscowiony na cmentarzu na warszaw­skich Powązkach, jest często nawiedzany przez wiernych, którzy przy­chodzą tam, by modlić się za ks. Danielskiego, ale również powierzać Bogu swoje osobiste problemy za jego wstawiennictwem.

7. Po śmierci ks. Danielskiego wiele osób napisało świadectwa, za­mieszczone w publikacjach Człowiek paschalnyoraz Życie uczynił litur­gią. Wypowiedzi w nich zawarte pochodzą zarówno z okresu bezpo­średnio po śmierci i pogrzebie ks. Danielskiego, jak i z czasu później­szego. Są to wypowiedzi ludzi poważnych i wiarygodnych. Jest wśród tych osób kardynał, spora liczba arcybiskupów i biskupów, wielu pre­zbiterów, w tym znaczna liczba pracowników naukowych Katolickie­go Uniwersytetu Lubelskiego. Wielu ludzi świeckich, w tym szczegól­nie z Ruchu Światło-Życie, również wypowiada się o ks. Danielskim w sposób, który pozwala na stwierdzenie, że mają przekonanie o świę­tości jego osoby. Pojawiają się również osoby, które powierzają Bogu swoje problemy za wstawiennictwem ks. Danielskiego. Ukazują się również publikacje zawierające homilie i konferencje ks. Danielskiego, zawierające wyjątkowo głęboki potencjał treści duchowych, świadczą­cych o głębokiej wierze i duchowości ich autora.

8. Ważną kwestią do wyjaśnienia jest pytanie o powody, dla któ­rych inicjatywa wszczęcia procesu beatyfikacyjnego ks. Wojciecha Da­nielskiego stała się żywa dopiero ponad 20 lat po jego śmierci?

9. Odpowiedź na postawiony problem jest następująca. Atmosfera i rodząca się po śmierci ks. Danielskiego oddolna sława jego świętości, szczególnie w środowiskach Ruchu Światło-Życie, była zjawiskiem bar­dzo żywym i spontanicznym. Można więc było się spodziewać rychłego wszczęcia starań o wszczęcie procesu beatyfikacyjnego. Jednak w rok i dwa miesiące po śmierci ks. Danielskiego zmarł założyciel Ruchu Światło-Życie, sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. W tym momencie znacząca część uwagi członków Ruchu Światło-Życie i polskiego Ko­ścioła skierowała się na utrwalenie dziedzictwa duchowego i świadec­twa życia sługi Bożego ks. F. Blachnickiego, wyjątkowej postaci Kościoła w drugiej połowie XX wieku. W tym kontekście pamięć o ks. Danielskim znalazła się na drugim planie, choć nadal była obecna. W latach 90-tych XX wieku Ruch Światło-Życie podejmował starania o wszczęcie procesu beatyfikacyjnego sługi Bożego ks. F. Blachnickiego. Proces został rozpo­częty w 1995 roku przez archidiecezję katowicką, do prezbiterium której należał ks. Blachnicki. W tej sytuacji wysiłek całego środowiska Ruchu Światło-Życie był skoncentrowany wokół prowadzonego procesu ks. Blachnickiego. Aktualnie jest on w bardzo wysokim stopniu zaawanso­wania prowadzony przez Kongregację do Spraw Świętych w Rzymie.

10. W tych latach postać ks. Danielskiego nie uległa zapomnieniu. Wręcz przeciwnie, często była przywoływana. Nadal trwało przekonanie o sławie jego świętości. Ruch Światło-Życie nie był jednak w stanie kon­centrować swoich sił na prowadzeniu równocześnie dwóch procesów beatyfikacyjnych. Aktualnie, kiedy proces beatyfikacyjny sługi Bożego ks. Blachnickiego osiągnął wspomniany wyżej wysoki stopień zaawan­sowania, w Ruchu Światło-Życie dostrzeżono możliwość podjęcia starań o otwarcie procesu beatyfikacyjnego ks. Danielskiego.

11. Trzeba również wspomnieć, że szczególną inspiracją do podjęcia tych starań stał się Rok kapłański, ogłoszony w latach 2009-2010, z inicjaty­wy Ojca Świętego Benedykta XVI. Przesłaniem tego czasu było m.in. za­proszenie, aby ukazywać współczesnemu światu przykłady życia świę­tych prezbiterów. W wyniku tej inspiracji, w Ruchu Światło-Życie poja­wiły się na nowo szczególnie intensywne starania o rozpoczęcie przez archidiecezję warszawską procesu beatyfikacyjnego ks. Danielskiego, który należał do grona prezbiterów tej diecezji. Podjęcie wspólnych dzia­łań przez archidiecezję warszawską i Ruch Światło-Życie wokół procesu beatyfikacyjnego ks. Danielskiego, mogłyby zaowocować ugruntowa­niem panującego wśród części ludu Bożego przekonania o sławie świę­tości ks. Wojciecha Danielskiego, poprzez rozpoczęcie procesu beatyfi­kacyjnego tego prezbitera.

12. Heroiczność cnót ks. Danielskiego warta jest ukazania współcze­snemu Kościołowi w trzecim tysiącleciu chrześcijaństwa, ze względu na paschalny model duchowości kapłaństwa służebnego, którego ks. Da­nielski był niezwykłym reprezentantem.

13. Pisząc te słowa jako postulator, obeznany z procedurami postępo­wania kanonizacyjnego zaświadczam równocześnie, że na podstawie zna­nej mi aktualnie dokumentacji dotyczącej osoby ks. Wojciecha Daniel­skiego, po wysłuchaniu wielu świadectw o nim i próśb o wszczęcie jego procesu beatyfikacyjnego, nosząc w sobie pamięć osobistego, młodzień­czego spotkania z ks. Danielskim i udziału w jego chwalebnym pogrze­bie, osobiście posiadam pewność moralną o heroiczności życia i praktykowania cnót ks. Wojciecha Danielskiego, prezbitera archidiecezji warszawskiej.

Katowice, 30.12.2010 roku