Pierwszym miejscem posługi chrześcijańskich małżonków zawsze była, jest i będzie rodzina czyli przekazywanie i ożywianie wiary dzieci tzw. katechumenat rodzinny. Małżonkowie, którzy uświadomili sobie znaczenie realizacji zobowiązań dla:

– własnej formacji duchowej (modlitwa osobista i regularne spotkanie ze Słowem Bożym),

– małżeństwa (modlitwa małżeńska i dialog małżeński),

– rodziny (modlitwa rodzinna i rozważanie Słowa Bożego z dziećmi) oraz

– wspólnoty (udział w rekolekcjach)

odkrywają swoją posługę animatora czyli tego, który ożywia współmałżonka i dzieci, aby następnie poprzez świadectwo codziennego życia być wsparciem i przykładem dla braci i sióstr we wspólnocie. Małżonkowie poprzez posługę animatora w rodzinie dojrzewają do posługi we wspólnocie Domowego Kościoła.

Małżonkowie udzielając sobie sakramentu małżeństwa wypowiadają deklarację wobec Kościoła, że „chcą przyjąć i po katolicku wychować potomstwo, którym ich Bóg obdarzy”. W tych słowach biorą odpowiedzialność duchową za tworzącą się rodzinę, odpowiedzialność za doprowadzenie dusz współmałżonka i dzieci do zbawienia.

Podobnie rzecz się ma z posługą pary animatorskiej. Od początku ta posługa w Domowym Kościele ma wymiar nadprzyrodzony, ponieważ wypływa z faktu, że para animatorska została imiennie wybrana zamiarem Boga do posługi innym małżonkom należącym do Domowego Kościoła w kręgu (podobnie w rejonie, diecezji itp. – stosownie do zakresu posługi w strukturze DK). Motorem działania pary animatorskiej jest sam Bóg, który działa w Kościele przez Ducha Świętego. Para animatorska jest wybierana w Domowym Kościele na określony czas, aby wykonać zadania jej przeznaczone. Działa nie w swoim własnym imieniu, ale w imieniu wspólnoty – Domowego Kościoła.

Zamiar Boży

Pary animatorskie w Domowym Kościele wyłoniły początkowo przez okoliczności i przez pilną potrzebę animowania. Małżeństwo, które z danej miejscowości uczestniczyło w rekolekcjach oazowych, otrzymało pierwszą formację. Po powrocie z rekolekcji zakładało krąg i często z konieczności zostawało też jego pierwszą parą animatorską. Innym sposobem było mianowanie lub wskazanie przez księdza moderatora lub parę diecezjalną konkretnego małżeństwa do posługi animatorskiej w kręgu.

Obecnie pary animatorskie poszczególnych szczebli struktury Domowego Kościoła są wyłaniane na drodze wyborów. Zasady wyborów par animatorskich są opisane w Zasadach Domowego Kościoła w punktach 33 i 34.

Wierzymy, że w każdym przypadku w stosunku do pary animatorskiej objawia się zamiar Boży. To Bóg posługuje się okolicznościami lub osobami, aby konkretnemu małżeństwu, w konkretnym czasie powierzyć odpowiedzialność za krąg. Wierzymy więc, że małżeństwo, które w kręgu DK pełni posługę pary animatorskiej, zostaje przez Boga uzdolnione do tego, aby pomóc innym małżeństwom wzrastać na drodze duchowości małżeńskiej.

Odpowiedzialność

Para animatorska otrzymuje odpowiedzialność nadprzyrodzoną, duchową: Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem Was na to abyście szli i owoc przynosili i aby owoc Wasz trwał (J 15, 16). Jej decyzjami i czynami powinien kierować Duch Święty, ponieważ odpowiedzialność nie dotyczy materii, ale dotyczy dusz nieśmiertelnych. Para animatorska jest odpowiedzialna za życie duchowe powierzonych jej małżeństw, za ich wzajemne zrozumienie się, wzajemną miłość, jedność, oddziaływanie na zewnątrz. Pary animatorskie mogą wpływać na inne małżeństwa tak, że małżonkowie zbliżają się do Boga, albo przeciwnie, w taki sposób, że nawet odejdą od Niego.

Odpowiedzialność pary animatorskiej przejawia się w czterech wymiarach:

1. Odpowiedzialności, która zostaje dana i zadana, którą jest odpowiedź na wezwanie Jezusa. Jeżeli Bóg powołuje to i obdarza żeby poradzić sobie z realizacją tego powołania – wystarczy Ci mojej łaski. Nie ma przypadku w Bożym powołaniu, ponieważ Bóg „nie powołuje uzdolnionych ale uzdalnia powołanych”.

2. Odpowiedzialności duchowej za powierzone małżeństwa. Ta odpowiedzialność to nie tylko sprawne posługiwanie się narzędziami, metodami, ale to także wchodzenie poprzez wiarę w relacje. To odpowiedzialność w pewnym sensie nadprzyrodzona za życie wieczne, za rozwój duchowy małżonków na drodze DK.

3. Odpowiedzialności ludzkiej za człowieka czyli podejmowania modlitwy za konkretnych ludzi, udzielanie im wsparcia, rozmowy i pamiętania, że mamy do czynienia z konkretnym człowiekiem, który ma zazwyczaj już swój bagaż doświadczeń (także tych w wierze).

4. Odpowiedzialności za Ruch, jego zasady i trwanie wnim czyli wierne przekazanie charyzmatu Ruchu Światło-Życie i wierność Zasadom DK. Ks. F. Blachnicki zapisał nam w swoim testamencie, abyśmy „zrozumieli, umiłowali i byli wierni charyzmatowi Ruchu Światło-Życie”. Para animatorska odpowiada za konkretny charyzmat i za jego wierne przekazanie. Nie odpowiada za coś nieokreślonego, za coś swojego, łatwiejszego. Charyzmat bowiem jako dar Ducha Świętego został dany przez osobę Ks. F. Blachnickiego Ruchowi Światło-Życie. Owocność charyzmatu zależy od tego czy będziemy mu wierni, dlatego para animatorska musi wciąż sięgać do źródeł, do myśli i przekazu Ks. Franciszka Blachnickiego, aby „łapać” tego ducha, tę istotę charyzmatu z jego pism, listów i książek. To wszystko jakby w syntezie znajduje się też w „Zasadach Domowego Kościoła”. Parafrazując powiedzenie św. Hieronima, że „nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa”, można zaryzykować stwierdzenie, że nieznajomość myśli, pism, listów i książek ks. F. Blachnickiego może być nieznajomością charyzmatu Ruchu.

Odpowiedzialność zakłada osobiste zaangażowanie się pary animatorskiej, własny wkład, staranie się oraz decyzje, w których pozwala się prowadzić Duchowi Świętemu. Zadania pary animatorskiej są szczegółowo opisane w Zasadach DK pkt 31.

W Zasadach DK pkt 23 jest mowa o odpowiedzialności na rzecz zachowania charyzmatu i jedności DK oraz odpowiedzialności za formację, która spoczywa na diakonii DK. Diakonie na poszczególnych szczeblach struktury DK stanowią małżeństwa odpowiedzialne za sprawy organizacyjne i pracę duchową, a pomagają im w tym księża moderatorzy, którzy pełnią ważną rolę doradców duchowych, gwarantują wierność nauce Kościoła oraz łączność z Kościołem hierarchicznym.

Zadania pary animatorskiej

Podstawową strukturą DK jest krąg, a diakonię w kręgu stanowi jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską, którą doktrynalnie i duchowo wspomaga ksiądz moderator – Zasady DK pkt. 24.

W zawiązującym się kręgu posługę pary animatorskiej pełni tzw. para pilotująca, wyznaczona przez parę rejonową czyli uformowane małżeństwo DK poproszone o wprowadzenie nowego kręgu na drogę formacji DK. Kończąc swoją posługę para pilotująca mianuje na jeden rok parę animatorską spośród małżeństw tworzących krąg, a w następnych latach pracy formacyjnej para animatorska jest wybierana spośród par kręgu w głosowaniu tajnym, na spotkaniu podsumowującym pracę roczną (w czerwcu). Wybory są przeprowadzane przez księdza moderatora lub parę rejonową. Posługę pary animatorskiej może pełnić małżeństwo, które przeżyło co najmniej oazę rodzin I stopnia i ORAR II stopnia. Kadencja pary animatorskiej trwa jeden rok i poprzez tajne głosowanie możliwe jest jej przedłużenie na kolejny rok formacyjny – Zasady DK pkt 33.

Zasady DK w pkt 31a wymieniają następującezadania szczegółowe par amatorskich kręgu DK:

1. Jest odpowiedzialna za formację powierzonych jej małżeństw

– to znaczy, że po przeżyciu przez krąg DK formacji podstawowej (I i II rok pracy DK) rozeznaje z księdzem opiekunem na jakim etapie wzrostu duchowego jest krąg, jakie są potrzeby duchowe małżeństw i jaki temat formacyjny powinien być realizowany w ciągu kolejnego roku formacyjnego – czy temat roku z Listu DK czy może pogłębienie zobowiązań, a może w przypadku starszego kręgu powrót do I roku pracy DK. W ciągu miesiąca pomiędzy spotkaniami motywuje małżeństwa do realizacji zobowiązań.

2. Współpracuje z księdzem moderatorem kręgu i omawia z nim problemy pracy

– dokonuje się to poza spotkaniami kręgu, na osobnym spotkaniu z opiekunem kręgu, podczas którego para animatorska i kapłan wspólnie rozeznają jak motywować poszczególne małżeństwa do realizacji zobowiązań, w tym do uczestnictwa w rekolekcjach formacyjnych, omawiają przebieg spotkań czy są zgodne z Zasadami DK i co zrobić, aby tak było itp.

3. Odpowiada za staranne przygotowanie i właściwy przebieg spotkań miesięcznych

– nie oznacza to, że para animatorska prowadzi wszystkie spotkania formacyjne kręgu, tylko odpowiada za ich przebieg tzn. może poprosić jedno małżeństwo o prowadzenie modlitwy, a inne małżeństwo do przeprowadzenia części formacyjnej, wymaga od wszystkich małżeństw wcześniejszego przygotowania się do każdej części spotkania (omówienia ze sobą czym będą się dzielić), w tym również do dzielenia życiem, przypomina parze prowadzącej część formacyjną o podjętej odpowiedzialności, dynamizuje przebieg spotkania pilnując, aby każdy miał czas na dzielenie się, a „gaduły” dyscyplinuje do krótszych wypowiedzi.

4. Jest zawsze odpowiedzialna za dzielenie się realizacją zobowiązań, nawet wtedy, gdy spotkanie prowadzi inne małżeństwo

– w praktyce oznacza to, że na każdym spotkaniu to para animatorska prowadzi dzielenie realizacją zobowiązań pogłębiając je poprzez stawianie odpowiednich pytań i dbanie o odpowiednią atmosferę i ducha tej części spotkania.

5. Służy pomocą i doświadczeniem poszczególnym małżeństwom kręgu

– jest gotowa do spotkań indywidualnych z małżeństwami z kręgu, często kontaktuje się telefonicznie przekazując wieści z diecezji i rejonu oraz upewniając się czy nie potrzebna jest konkretna pomoc duchowa czy inna, może inicjować inne spotkania integrujące krąg, zachęca do udziału w wartościowych spotkaniach organizowanych przez Ruch w rejonie czy diecezji.

6. Współpracuje z parą rejonową i uczestniczy w spotkaniach kręgu rejonowego

– utrzymuje kontakt z parą rejonową, zaprasza ją lub parę łącznikową corocznie na spotkanie kręgu i ustala termin takiego spotkania, omawia z parą rejonową wzrost duchowy kręgu oraz prawidłowy przebieg spotkania kręgu, uczestniczy w formacji przygotowanej dla par animatorskich w rejonie, włącza się w przygotowywanie Rejonowych Dni Wspólnoty.

7. Utrzymuje łączność z proboszczem parafii, w której krąg jest zakorzeniony

– informuje księdza proboszcza o przebiegu formacji kręgu DK i gotowości poszczególnych małżeństw do podejmowania posług w parafii, pyta, jak krąg może się zaangażować w życie parafii.

Przyjęcie posługi pary animatorskiej nie może się opierać na motywacji osiągnięcia dobrych rezultatów, zaspokojenia potrzeby własnego rozwoju czy szukania sukcesu. Nie jest to motywacja sama w sobie zła, ale pamiętając, że posługa ma charakter nadprzyrodzony najważniejszą motywacją staje się chęć zrealizowania woli Bożej. Tylko Bóg może przemieniać serca. Para animatorska podejmuje posługę nie dla własnej chwały, ale dla dobra wspólnoty, aby pomóc innym zrealizować zamiar Boży.