Niebawem minie trzydzieści lat od dnia, w którym dane mi było dokonać po­święcenia Ruchu Światło-Życie Niepokala­nej Matce Kościoła. Wiem, że ten mo­ment jest uznawany za akt konstytutywny Ruchu, choć jego działalność jest wcześniejsza, związana z płynącą z natchnionej intuicji duszpasterskiej posługą Sługi Bożego ks. Fran­ciszka Blachnickiego.

Bogu dziękuję za te trzy dziesięciolecia „Oazy”. Miałem okazję kilka tych lat przeży­wać razem z młodzieżą zaangażowaną w Ruchu i z bliska obserwować jak owocna była ta forma dusz­pas­terstwa. A nie były to czasy łatwe. Może właśnie w tamtych okolicznoś­ciach tym bardziej wyraziste było świadec­two wiary i zaangażowania w życie Kościoła ja­kie dawali modera­torzy, ani­matorzy i poszczególni członkowie Ruchu. Dlatego stara­łem się je wspierać, ufając, że tchnienie Ducha Święte­go, jakie od­czuwało się w coraz to no­wych inicjaty­wach Ruchu, jest darem dla Koś­cioła w Polsce i na świecie. Dziś wracam pamię­cią do prze­żyć z tam­tych lat i chcę wyrazić prze­konanie, że nowe czasy nie mniej niż daw­ne po­trzebują tego świadec­twa. Może na­wet bar­dziej niż kiedykolwiek dotąd, Koś­ciół w Polsce po­trze­buje wiary, nadziei i miłości mło­dych ludzi, którzy starają się budować swoje ży­cie w opar­ciu o Słowo Bo­że, o liturgię i udział w życiu ro­dzimej para­fii.

 Wydaje się, że te trzy elementy, na któ­rych jest zbu­dowana du­chowość Ruchu Świa­tło-Życie, stano­wią jego niezwykłą wartość. Poznanie, wię­cej - przeży­wanie treś­ci Pisma Świętego Starego i Nowe­go Tes­tamentu - to pierwszy i nieod­zow­ny krok do poz­na­nia Chrystusa, do kontemplacji Jego oblicza i do podejmo­wania na co dzień wyz­wań, ja­kie przed każ­dym wiernym i przed całym Koś­ciołem stawia konfronta­cja doko­nująca się nie­ustannie mię­dzy rzeczy­wistoś­cią tego świa­ta i Ewangelią. Liturgia, szczegól­nie li­turgia Eucharystii i sa­kramen­tów inicjacji chrześci­jańskiej, przeży­wana w duchu głę­bokiego zrozu­mienia i za­angażowania, wprowadza w misterium zba­wienia, które doko­nało się przed wie­kami w Chrystusie i w któ­rym ma­my udział dzięki widzialnym znakom niewi­dzialnej łaski. W końcu udział w ży­ciu parafial­nym jest wyrazem zrozumie­nia ta­jemnicy Kościoła jako wspólno­ty odku­pio­nych, którzy stanowią mistyczne ciało Chrystu­sa, jedno i niepodzielo­ne, zjednoczone wzajem­ną miło­ścią. Prawdzi­wie Boża była myśl ks. Blachnickie­go, by ten Ruch związać z parafią. Nie od­chodźcie od tej idei. Trwajcie w lokalnej wspólnocie Koś­cioła i ożywiaj­cie ją Wa­szą wiarą.

Przeżywanie tych tajemnic wydało błogosławione owoce w sercach ludzi mło­dych, z których wielu dzisiaj prowadzi dorosłe życie w rodzinach, kontynuując wędrówkę drogą Ewangelii. Bogu dziękuję za ich wierność i konsekwencję. Czy­nię to również w przekonaniu, że formacja oazowa przygotowała ich, aby byli ak­tywnymi świadkami Chrystusa, a równocześnie świadomymi obywatelami, zaan­gażowanymi w życie społecz­ne najbliższego środowiska, regionu czy państwa. W szczególny jednak sposób pragnę wyrazić wdzięczność Bogu za dar powołań kapłańskich i zakonnych, które zrodziły się w łonie Ruchu Światło-Życie. To prawdziwie wielki dar dla Kościoła. Nie przestajmy za ten dar dziękować i proś­my, aby nadal ten Ruch był środowiskiem, w którym młodzi lu­dzie zyskują odwa­gę wiary, aby pójść za wezwaniem Chrystusa.

Wiem, że Ruch Światło-Życie dopracował się też nowej formacji, tak zwanej
„Oazy Rodzin”. Jest to szczególnie cenny owoc, który należy pielęgnować. Rodzi­na żyją­ca głębią wiary i wierna miłości Chrystusa jest przyszłością Kościoła. Niech Wasz Ruch wspiera te rodziny, niech umacnia je w jedności i pomaga przetrwać wszelkie próby.

„Oaza Żywego Kościoła” - taka była nazwa. Ta nazwa wskazywała na głębo­kie pra­gnienie aktywnego uczestnictwa w życiu Kościoła, ożywiania go stylem życia zakorzenio­nym w Ewangelii i w liturgii. Nie rezygnujcie z tego pragnienia. Realizujcie je z Bożą po­mocą, ku pożytkowi całego Kościoła w Polsce. Na radosny trud realizacji charyzmatu Ruchu Światło-Życie z serca Wam udzielam mojego Apostolskiego Błogosławieństwa.

Watykan, 4 czerwca 2003 r.