Możemy uczyć się modlitwy patrząc, jak modlili się ludzie Biblii i z ich przykładu czerpać wskazówki dla naszej modlitwy.

Modlitwy św. Pawła to przede wszystkim dziękczynienia i prośby. Chciałbym je wszystkie prześledzić, zaczynając od modlitw dziękczynnych.

Modlitwa dziękczynna jest znacznie mniej obecna w życiu chrześcijan niż modlitwa prośby - wystarczy popatrzeć choćby jak niewiele jest dziękczynnych intencji mszalnych. Przykład św. Pawła daje możliwość zobaczenia, w jaki sposób można kształtować swoją modlitwę dziękczynną.

„Na samym początku składam dzięki Bogu mojemu przez Jezusa Chrystusa za was wszystkich, ponieważ o wierze waszej mówi się po całym świecie” (Rz 1,8).

Paweł dziękuje za wierzących w Rzymie dlatego, że ich wiara jest znana w świecie. Słysząc o dobrym dziele duchowym, dziękuje Bogu za nie. Biblia jako podręcznik modlitwy pokazuje nam, że przedmiotem naszego dziękczynienia może być to, co Duch Święty działa w życiu innych chrześcijan, dobro, które dzieje się w ich życiu - choćby ci chrześcijanie byli bardzo daleko (Paweł pisząc list do Rzymian przebywał w Koryncie).

Podobne powody dziękczynienia będą pojawiać się w następnych tekstach.

„Bogu mojemu dziękuję wciąż za was, za łaskę daną wam w Chrystusie Jezusie. W Nim to bowiem zostaliście wzbogaceni we wszystko: we wszelkie słowo i wszelkie poznanie, bo świadectwo Chrystusowe utrwaliło się w was, tak iż nie brakuje wam żadnego daru łaski” (1 Kor 1,4-7). Tutaj modlitwa dziękczynna pojawia się w kontekście obdarowania wierzących. Paweł dziękuje też za to, że wiara Koryntian jest mocna, ugruntowana („świadectwo Chrystusowe utrwaliło się w was”). Warto zwrócić uwagę, że dziękczynienie dotyczy darów duchowych.

„Przeto ja, usłyszawszy o waszej wierze w Pana Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych, nie zaprzestaję dziękczynienia wspominając was w moich modlitwach” (Ef 1,15-16). Tutaj powodem dziękczynienia jest znów wiara w Chrystusa, jednak obok niej pojawia się miłość wobec innych wierzących

„Dziękuję Bogu mojemu, ilekroć was wspominam - zawsze w każdej modlitwie, zanosząc ją z radością za was wszystkich - z powodu waszego udziału w szerzeniu Ewangelii od pierwszego dnia aż do chwili obecnej” (Flp 1,3-5). Z kolei w tym miejscu przyczyną dziękowania jest zaangażowanie wierzących w służbie misyjnej.

„Dzięki czynimy Bogu, Ojcu Pana naszego Jezusa Chrystusa, zawsze, ilekroć modlimy się za was - odkąd usłyszeliśmy o waszej wierze w Chrystusie Jezusie i o waszej miłości, jaką żywicie dla wszystkich świętych - z powodu nadziei nagrody odłożonej dla was w niebie” (Kol 1,3-5). To jest bardzo podobny fragment do tego z Listu do Efezjan - dziękczynienie za wiarę i za miłość wobec innych wierzących.

W tym samym Liście do Kolosan Paweł poleca zanosić dziękczynienie adresatom listu: „Z radością dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie - odpuszczenie grzechów” (Kol 1,12-14). Adresatem dziękczynienia ma być Bóg Ojciec, Kolosanie mają dziękować za to, kim są, co Bóg uczynił w ich życiu. Powinniśmy więc dziękować Bogu za to, co się z nami stało w chwili, gdy zaprosiliśmy Go do swojego życia.

W następnym numerze prześledzimy pozostałe modlitwy dziękczynne św. Pawła, znajdujące się w dwóch listach do Tesaloniczan. Spróbuję też podsumować, czego możemy się od Apostoła w tym zakresie nauczyć.