Litania do Wszystkich Świętych jest najstarszą ze wszystkich znanych litanii. W księgach liturgicznych na Zachodzie pojawia się od VII w. i wywodziła się ze wzorów Kościoła na Wschodzie. Była stosowana w czasie celebrowania obrzędu sakramentu chrztu.

Dzisiaj litania ta jest śpiewana w wielu kluczowych momentach życia Kościoła. Może być odmawiana w czasie procesji (forma dłuższa) oraz w czasie Mszy św. obrzędowych. 

W odnowionej liturgii Litania do Wszystkich Świętych obowiązuje w czasie Wigilii Paschalnej, podczas święceń biskupa, prezbitera, diakona, podczas profesji zakonnej, konsekracji dziewic, w czasie chrztu dorosłych, błogosławienia opata, ksieni, konsekracji kościoła, modlitw przy konających (commendatio animae). 

Jest ona logiczną konsekwencją wiary w obcowanie świętych. Wzywamy Ich pomocy w najważniejszych chwilach, a jednocześnie nawiązujemy do tradycji Kościoła. Upraszamy ich pomocy dla tych, którzy jej szczególnie potrzebują: albo na progu swojej drogi wiary (przy chrzcie), albo na końcu ziemskiego życia (modlitwy przy konających), albo w momencie podejmowania szczególnych zadań w Kościele (sakrament święceń, błogosławienie opata, ksieni, składający profesję zakonną). Litania w czasie konsekracji świątyni wskazuje, że w nowym miejscu będziemy modlić się za wstawiennictwem wszystkich świętych.

Do litanii – zależnie od okoliczności i obrzędu, w trakcie którego jest odmawiana – można dołączyć imiona niektórych świętych, np. patronów świątyni, miejsca (np. diecezji, rodziny zakonnej) i tych, którzy mają być ochrzczeni.

To tylko fragment artykułu, całość w drukowanym Wieczerniku.