Trzeba nie tylko myśleć o jedności dla mnie samego, ale tak­że o tej jedności, która dokonuje się przeze mnie. Tutaj, wwaszych wspólnotach rekolekcyjnych, tego się szczegól­nie uczycie. To jest jakaś szkoła, jak ja mam być człowiekiem jed­ności, jak ma przeze mnie tworzyć się jedność wspólnoty. Nie tylko tej wyjątkowej na oazie, ale tej wielorakiej, w której wypada mi żyć: a więc wspólnota mojej parafii, a więc w tej parafii czy poza nią, różne inne wspólnoty, do których przynależę: wspólnota mojej szkoły, mojej klasy, mojej uczelni, mojego rocznika, mojego środo­wiska, mojego kręgu zamiłowań. Wiele jest tych wspólnot, które czekają na dar jedności”.

Powyższe słowa wypowiedział kard. Karol Wojtyła na swoim ostatnim dniu wspólnoty w Polsce — 9 lipca 1978 r. w Kluszkow­cach. Ci, którzy są w Ruchu Światło–Życie, ci którzy przeżyli reko­lekcje oazowe, są powołani do niesienia wszędzie tam, gdzie żyją, daru jedności. Najtrudniej chyba budować jedność z ludźmi, któ­rzy są inni, a zwłaszcza inaczej myślą. Ostatnie lata w Polsce do­starczają wielu przykładów wznoszenia murów i barier między ludźmi. Jednak naszym zadaniem jest budowanie jedności.