Jadąc do Częstochowy na kolejną, 42 Kongregację Odpowiedzialnych zastanawialiśmy się czy podjęty temat nowego roku formacyjnego „Sługa Niepokalanej” nie będzie dla nas zbyt trudny. Niepewność pogłębił jeszcze przeczytany wcześniej plan konferencji, z którego wynikało, że większość prelekcji należeć będzie do solidnie utytułowanych gości (prof., Dr hab.) Obawialiśmy się zawiłego, teologiczno-naukowego języka i mało porywającej formy przekazu. 

A jak było? O tym poniżej.

Tegoroczne spotkanie rozpoczął ks. Marek Sędek dzieląc się z nami informacją dotyczącą uchwały sejmowej przyjętej 24.02.2017, która to jest wyrazem hołdu Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej złożonemu Słudze Bożemu ks. Franciszkowi Blachnickiemu. Dokument ten ma szczególne znaczenie, gdyż przywraca godność naszemu Założycielowi, której pozbawiły Go rządy komunistycznej Polski nazywając wrogiem i zdrajcą ojczyzny.

Interesujący referat na temat wkładu ks. Blachnickiego w rozwój życia duchowego w Polsce wygłosił ks. prof. Stanisław Urbański ukazując perspektywę różnych środków formacyjnych prowadzących do świętości. Prof. Urbański wykazał jak nowatorska i odkrywcza była teologia duchowości rozwijana i nauczana przez ks. Franciszka. Dotychczas najczęściej życie duchowe kojarzone było jedynie z życiem ascetycznym, samorozwojem dostępnym dla jednostek doskonałych. Teraz pojawiła się nowa koncepcja świętości dostępna dla każdego człowieka. Ks. Blachnicki odniósł życie duchowe do dynamicznej relacji Trójcy Świętej, której wzajemna miłość rodzi konkretne owoce. Mój rozwój duchowy ma się odbywać w miłości i poprzez miłość do Boga i człowieka, a rozeznawanie woli Bożej odkrywać mam w perspektywie relacji pomiędzy Ty i Ja. Dowiedzieliśmy się również, że teologia duchowości głoszona przez naszego Założyciela stała się z czasem (niestety dopiero po Jego śmierci) obowiązującą i jedyną właściwą teologią duchowości wykładaną na uniwersytetach w Polsce i na świecie.

Analizę maryjności i mariologii ks. Blachnickiego przeprowadził natomiast o. dr hab. Grzegorz Bartosik. Poznaliśmy źródła teologiczne, z których zrodziła się wizja RŚŻ i jego członków w aspekcie społecznym i osobowym. Fascynacja spuścizną św. M.M. Kolbe i św. Ludwika doprowadziła do postawienia Niepokalanej w centrum naszej formacji, jako pierwszego Nowego Człowieka, a zarazem jako naszej Pośredniczki i Orędowniczki wobec Jednorodzonego Syna. 

Mieliśmy też okazje wysłuchać refleksji Moderatora Generalnego ks. Marka Sędka dotyczącej kierunków formacji w czekającym nas roku pracy. Dla nowych członków Ruchu przewidziano zagadnienia mające na celu przybliżenie postaci Założyciela. Natomiast praca osób głębiej zaangażowanych miałaby skupiać się na pięciu głównych kierunkach rozwoju. 

1. Refleksja dotycząca pobożności Maryjnej Oazowiczów tzn. czym ona jest i jak się objawia? Często kojarzymy „maryjność” z przesadnym kultem wobec Bożej Rodzicielki, który to potrafi czasem przesłonić postać Zbawiciela. Maryjność RŚŻ polega jednak przede wszystkim na naśladowaniu Maryi w Jej doskonałym przewodnictwie na drodze do Chrystusa.  Naszym zadaniem jest, wzorem Matki wskazywać na Zbawiciela, niejako dawać Go światu. Jesteśmy ruchem ewangelizacyjnym powołanym do misji i służby, do odpowiedzialności za głoszenie Miłości. I jak stwierdził to moderator :”Ta misja jest znacznie ważniejsza od świętowania kolejnych rocznic.” 

2. Pobożność maryjna to również w=W, czyli moja wola = woli Niepokalanej. To jest droga do świętości. Taka maryjność to nie pieśni i modlitwy maryjne ale oddawanie się do dyspozycji Chrystusa – wzorem Maryi. Skłania to do refleksji: kto autentycznie siedzi na tronie mojego życia? 

3. Służyć tzn. odkrywać radość z dawania siebie innym. Ksiądz Marek postawił kilka pytań, na które warto sobie samemu odpowiedzieć: 

– Czy moja codzienna służba jest na miarę moich możliwości?

– Jakie mam talenty, którymi mógłbym służyć?

– Czy ewangelizator może być ponury, a co za tym idzie czy jestem radosny i szczęśliwy?

4. Poza tym zwrócił też uwagę, że służba ma wymiar paschalny. Podjęcie diakonii to równocześnie zgoda na trudy, ból, cierpienie, które prowadzi jednak w konsekwencji do Zmartwychwstania.

Refleksja na temat diakonii wskazała, że służba to przede wszystkim wypełnianie konkretnych zadań. Stąd diakonia dotyczy tych obszarów, które realizują określone cele w szerszej wizji całokształtu działania. Usłyszeliśmy również, że często nadużywamy określenia „diakonia” umniejszając tym samy jej rangę i znaczenie (np. tworząc „diakonię witania”, czy „diakonię ustawiania krzeseł”)

5. Ten punkt dotyczył uporządkowania znaczenia Ruchu Światło-Życie i Stowarzyszenia Ruchu Światło Życie. Moderator podkreślił, że Stowarzyszenie pełni rolę służebną wobec Ruchu, który to powołany jest do realizacji określonej wizji, misji. 

Kończąc swa rozważania ks. Sędek podziękował członkom Ruchu za zaangażowanie i wysiłek wkładany w prowadzone dzieła.

Kongregacja to również świadectwa.  Tym razem swym życiem podzieliło się z nami dwóch wspaniałych ewangelizatorów: ks. Michał Misiak i Jan Budziaszek. Mogliśmy dzięki nim poznać jak różnymi drogami Pan dociera do swego ludu. Ks. Michał, bardzo spokojny ale pełen otwartości na głos Chrystusa i gotowy pójść wszędzie tam, gdzie go Duch Św. zaprowadzi oraz Jan Budziaszek pełen energii i wielkiej miłości do Maryi, który prostotą  swej wiary potrafi obudzić i porwać każde serce, opowiedzieli nam o swych spotkaniach ze Zbawicielem mówiącym do nich poprzez spotkanych ludzi.

Następnie zapoznaliśmy się z projektem budowy Centrum Ewangelizacji w Krościenku, które to dzieło zdumiewa rozmachem i odwagą wizji dorównującej wizją ks. Blachnickiego.

I tak umocnieni świadectwami oraz planami rozwoju udaliśmy się na Eucharystię, by podziękować Panu za ten czas i prosić Go o błogosławieństwo w realizacji zamierzeń. 

Po raz kolejny, wracając rozmawialiśmy jak ważne dla nas było to spotkanie. Obawy, które mieliśmy jadąc na Jasną Górę okazały się zbędne, a temat roku „Sługa Niepokalanej” stał się dla nas czytelny i pełen treści. Chwała Panu!