Sługa Boży Ks. Franciszek Blachnicki uczył nas rozpoznawania znaków czasu w Kościele. Takim znakiem na nasze czasy stał się Ojciec Święty Jan Paweł II, Je­go życie i nauczanie. W sobotni wieczór, rozpoczynający świętowanie Niedzieli Miło­sierdzia Bożego, Pan powołał Go do siebie. Po latach wytrwałej i wiernej służby, ostatnie dni życia Ojca Świętego stały się dla nas szczególną katechezą paschalną - godnego, pełnego pokoju i zaufania Bogu przejścia do domu Ojca. Ufamy, że Ten, który Go po­wołał z polskiej ziemi, powierzając troskę o swój Kościół - „Paś owce moje”, i któremu Jan Paweł II każdym tchnieniem swego życia odpowiadał: „Ty wiesz, że Cię ko­cham”, otworzył Ojcu Świętemu bramy nieba.

Tak często słyszeliśmy z ust Papieża o niezbadanych wyrokach Bożej Opatrzności, którymi On sam zdumiewał się, patrząc na swoje życie. Ostatnie dni, w których przyszło Janowi Pawłowi II wypowiedzieć „Amen” na swoje życie i śmierć, potwierdzają jak bardzo Bóg miłuje tych, którzy wiernie idą za Nim, jak Boże Miłosierdzie pochyla się nad tymi, którzy ufają Mu bezgra­nicznie i bierze ich w swoje ramiona.

Ruch Światło-Życie czuje się szczególnie zobowiązany, aby w modlitwie dziękować Bogu za dar Jana Pawła II. Jeszcze jako Kar­dynał krakowski otoczył nas swoją pasterską troską, wyrażając zro­zumienie dla istoty charyzmatu „światło-życie” i jego roli w dzie­le posoborowej odnowy Kościoła w Polsce, biorąc także w obronę przed atakami władz komunistycznych. Niemalże podczas każdej pielgrzymki do Polski mogliśmy usłyszeć słowa Ojca Świętego spe­cjalnie skierowane do naszego Ruchu. Podczas ostatniej, na krakowskich Błoniach, Jan Paweł II powiedział: „osobiście bli­ski jest mi ten styl życia, jaki zaproponował młodym sługa Bo­ży ks. Franciszek Blachnicki. I tego zdania nie zmieniłem (...) Nieustannie jestem z wami w moich modlitwach i serdecznych myślach. Umiłowanie Eucharystii i Biblii niech zawsze rzuca Boże światło na drogi waszego życia”.

     Za swego rodzaju testament Ojca Świętego dla oazowi­czów można uznać słowa telegramu skierowanego w czerwcu 2003 r. na ręce Biskupa Wiktora Skworca z racji trzydziestej rocznicy poświęcenia Ruchu Światło-Życie Niepokalanej, Matce Kościoła: „Prawdziwie Boża była myśl ks. Blachnickiego, by ten Ruch związać z parafią. Nie odchodźcie od tej idei. Trwajcie w lokalnej wspólnocie Kościoła i ożywiaj­cie ją Waszą wiarą. Przeżywanie tych tajemnic wydało błogosławione owoce w sercach ludzi młodych, z których wielu dzisiaj prowadzi dorosłe życie w rodzinach, kontynu­ując węd­rówkę drogą Ewangelii. Bogu dziękuję za ich wierność i konsekwencję. Czynię to rów­nież w przekonaniu, że formacja oazowa przygotowała ich, aby byli aktywnymi świadka­mi Chrystusa, a równocześnie świadomymi oby­wa­te­la­mi, zaangażowanymi w ży­cie spo­łeczne najbliższego środowiska, regionu czy państwa. (...) «Oaza Żywego Kościo­ła» - ta­ka była nazwa. Ta nazwa wskazywała na głębokie pragnienie aktywnego uczest­nictwa w życiu Kościoła, ożywiania go stylem życia zakorzenionym w Ewangelii i w litur­gii. Nie re­zygnujcie z tego pragnienia. Realizujcie je z Bożą pomocą, ku pożytkowi całe­go Kościoła w Polsce”. (...)

Zachęcam moderatorów i animatorów, aby w swoich wspólnotach parafialnych ak­tywnie włączyli się w modlitwę za Jana Pawła II. Tak jak On przed laty, w 1973 r. zna­lazł „okienko”, aby spotkać się z nami w Krościenku i zawierzyć nasz Ruch Niepokala­nej, znajdźcie czas i miejsce, aby przywołać Jego słowa tak wiele razy kierowane do nas. Niech pomocą służą książki „Godziny Taboru”, „Być Kościołem” oraz płyta CD z głosem Papieża i słowami z krakowskich Błoni, przygotowana na Jubileuszową Pielgrzymkę Ru­chu. Niech taki wieczór modlitwy, świadectw i wspomnieć ze spotkań z Ojcem Świętym, ubogacony Jego żywym słowem, odbędzie się w dniu pogrzebu lub w sobotę, i stanowi modlitewne przedłużenie spotkania z Papieżem.

Nauczanie Ojca Świętego, choć jest dziedzictwem całego Kościoła, dla naszego Ru­chu stanowi szczególne wyzwanie. Z wielką uwagą śledził je nasz Założyciel Ojciec Fran­ciszek i wprowadzał w program formacyjny Ruchu. Będziemy starali się nieustannie do niego sięgać, aby tam czerpać wskazania na drogę do świętości, do jeszcze większego umiłowania Kościoła i gorliwszej służby jemu. Będzie to z pewnością najlepszy sposób wyrażenia hołdu i pamięci Janowi Pawłowi II.