„To jedno z najbardziej bezpiecznych i komfortowych miejsc na ziemi, gdzie kobieta jest doceniana, otaczana troską i szacunkiem, nie tylko przez własnego męża, lecz także przez cały sztab mężczyzn (…), którzy tu żyją i pracują”.

Któż by pomyślał, że to zdanie może dotyczyć Watykanu. Watykan kojarzy się przecież zdecydowanie ze światem mężczyzn – i jest to zasadniczo słuszne skojarzenie. Papież Franciszek powołuje wprawdzie kobiety na stanowiska w Kurii Rzymskiej, są to jednak ciągle pojedyncze przypadki wskazywane jako absolutna nowość.

A jednak Watykan jest w pewnym, niewielkim pewnie stopniu również światem kobiet, co więcej światem rodzin i dzieci. Jest to aspekt tego miejsca zupełnie nieznany. Każdy kto przejeżdża ulicami Rzymu obok Watykanu, widzi bardzo wysoki mur – większość miejsc za tym murem nie jest jednak dostępna dla zwiedzających.

Autorka weszła do tego świata jako żona oficera Gwardii Szwajcarskiej. Jej książka opowiada o życiu osób mieszkających za murami Watykanu. Jak się okazuje się to świat bardzo bezpieczny – pod każdym względem, przyjazny, świat w którym panują bardzo serdeczne relacje. Co więcej, te relacje dotyczą właściwie wszystkich – autorka mówi o bliskiej znajomości i spotkaniach z kolejnymi papieżami, którzy są przecież sąsiadami rodzin mieszkających na terenie Watykanu (najsympatyczniejsza chyba jest opowieść o tym, jak papież Franciszek bawił się z jej córkami w chowanego).

W książce nie znajdzie się taniej sensacji – autorka jest odległa od tak powszechnego dziś tabloidowego stylu. Widać się Magdalenie Wolińskiej-Riedi było w Watykanie dobrze, pisze o tym miejscu z dużą sympatią. Trzeba jednak zauważyć, że autorka Watykanu bynajmniej nie idealizuje – mówi również o trudnych sprawach zarówno tych drobnych jak wykorzystywanie przywilejów na zakupy w watykańskich sklepach jak i tych poważnych, powszechnie znanych, jak kradzieże papieskich dokumentów czy oskarżenia o wykorzystywanie seksualne. 

Warto zwrócić uwagę na stosunek Magdaleny Wolińskiej-Riedi do papieża Franciszka. Nie wszystko jej się podoba (np. szybkość sprawowania liturgii, udostępnienie dla zwiedzających Castel Gandolfo), nie sprawia to jednak że staje naprzeciwko papieża. O innych sprawach pisze bardzo pozytywnie, generalnie przedstawiając papieża w bardzo korzystnym świetle. Taka postawa jest niestety coraz rzadsza w dzisiejszym zero-jedynkowym świecie. 

„Kobieta w Watykanie” napisana jest pięknym stylem, czyta się ją wartko. Uważam, że jest to jedna z najciekawszych książek, jakie ukazały się na polskim rynku w ostatnim czasie.