Spośród 25 lat mojego kapłaństwa tylko przez niespełna  siedem lat duszpasterzuję jako proboszcz. Tak się złożyło, że pełniłem różne funkcje niezwiązane bezpośrednio z duszpasterstwem parafialnym. Przez 11 lat byłem głównie urzędnikiem kurialnym i pracownikiem dydaktycznym na Wydziale Teologicznym. Ciągle jednak niepokoiło mnie przeświadczenie, że do większości zadań,  które podejmuję, nie są konieczne święcenia kapłańskie. Coraz bardziej pragnąłem powrotu do duszpasterstwa parafialnego gdyż o takiej właśnie pracy marzyłem odpowiadając Bogu na dar kapłańskiego powołania.

Stało się. Zostałem mianowany proboszczem kameralnej, liczącej ok. 4 tys. mieszkańców, parafii na przedmieściach Poznania. Wstąpiła we mnie gorliwość, której chyba nie powstydziłby się żaden neoprezbiter. W krótkim czasie udało mi się poznać osobiście niemal wszystkich parafian i z wieloma z nich nawiązać bliskie relacje. Nie mając wikariusza byłem praktycznie jedynym duszpasterzem, spowiednikiem, kaznodzieją, kierownikiem duchowym… Z wielką radością doświadczałem realnego wpływu mojej posługi na budowanie wspólnoty Kościoła oraz na pogłębianie relacji moich parafian z Bogiem. Było to wręcz spektakularne i przynosiło mi wiele osobistej satysfakcji. Ta „przygoda” trwała nieco ponad pięć lat i została zakończone dość nieoczekiwanie.

W związku ze śmiercią kapłana zostałem powołany do objęcia troską pasterską nowej parafii – tym razem bardzo dużej, liczącej ok. 16 tysięcy parafian zamieszkałych głównie w zwartym skupisku bloków jednego osiedla. Nie miałem żadnych wątpliwości, że prowadzi mnie Pan Bóg, ale po ludzku patrząc, byłem bardzo przestraszony. Czego się bałem? Chyba najbardziej „skazania na anonimowość” i niemożności „bycia wszędzie” wobec tak wielu przeróżnych działań duszpasterskich podejmowanych w tak dużej parafii. Musiałem się szybko uczyć innego stylu duszpasterstwa. Zresztą nadal się tego uczę i to z różnym skutkiem.

Na czym polega, moim zdaniem, rola proboszcza w dużej parafii i jak ja sam staram się tę rolę spełniać? Można to porównać do roli dyrygenta w dużej orkiestrze. Proboszcz musi mądrze koordynować pracą duszpasterską wszystkich kapłanów oraz musi być szczerze otwarty na wielki potencjał osób świeckich, wskazując im właściwy instrument, na którym mogą zagrać w tej dużej orkiestrze. Możliwości duszpasterskie w takiej parafii są przeogromne. Gdyby proboszcz „zamiast dyrygować” zaczął „grać na jednym instrumencie” mógłby wiele z tych możliwości zaprzepaścić. Taka rola dyrygenta domaga się oczywiście doskonałego słuchu, a ten słuch kształtuje się przede wszystkim podczas modlitwy i pokuty. Uważam, że bez całkowitego zanurzenia wszystkiego w Bogu dyrygent i orkiestra mogą nieraz otrzymać wiele oklasków, ale nigdy nie zagrają na Bożą chwałę.

Odchodząc od tego porównania z orkiestrą myślę również, że bardzo ważna jest troska o piękno liturgii, zarówno świątecznej jak i codziennej. Ważne są zwyczajne, „nienadęte” kontakty osobiste z parafianami, z rodzinami i grupami duszpasterskimi. Ważna jest „ludzka twarz” proboszcza w biurze parafialnym i w różnych trudnych sytuacjach duszpasterskich, których nigdy nie brakuje. Bardzo ważna jest w końcu świadomość własnych słabości, nieprzecenianie swych możliwości i umiejętności, cierpliwe wsłuchiwanie się w głos Pana Boga i w głosy parafian, które najczęściej są mądre i życzliwe.

Tak rozumiem pasterską posługę proboszcza w parafii i według takiego rozumienia staram się tę posługę spełniać. Inna sprawa, że  nie zawsze mi się to udaje…