Jeżeli w tej grupie (wspólnocie) ludzie wzajemnie służą sobie posiadanymi charyzmatami i darami, jeżeli w tej grupie ludzie odkrywają charyzmaty, którymi mogą wzajemnie sobie służyć, jeżeli staje się ona wspólnotą charyzmatów i służb, to wtedy ujawnia się w niej Kościół, który jest wspólnotą charyzmatów i służb. Zaczyna się to w tej małej grupie, a potem przenosi się na szerszą wspólnotę, bo ta grupa jako całość, także znajduje potem swój charyzmat i podejmuje jakąś służbę dla Kościoła, dla Kościoła lokalnego, dla parafii, dla diecezji (...) Istotną cechę tej grupy wyraża słowo «diakonia», czyli służba. Taka wspólnota jest więc znakiem Kościoła, jest sakramentem”.
Tak o wspólnocie, diakonii mówił sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki
W Ruchu Światło–Życie nie mówi się o organizacji, administracji, czy urzędach, ale w duchu biblijnym i eklezjalnym — mówi się o diakonii, czyli o służbie, podejmowanej w oparciu o otrzymane dary Ducha Świętego, czyli charyzmaty. Mamy to podejmować we wspólnocie Kościoła i dla budowania tej wspólnoty. Nasz Ruch sam uważa się w całości za dar — charyzmat dany dla służenia dziełu odnowy Kościoła w duchu wskazań II Soboru Watykańskiego. W samym zaś Ruchu ujawniają się wielorakie dary, które są podstawą do wyodrębniania różnego rodzaju diakonii, czyli służb. Ks. Franciszek Blachnicki w swoich tekstach wskazywał na różne diakonie, jakie powinny istnieć w Ruchu.
Pozycję centralną zajmuje diakonia jedności, służy bowiem ona niejako wszystkim diakoniom, wszystkim członkom Ruchu. Celem tej diakonii jest budowanie jedności w Duchu Świętym. Jedność ta wyznacza cel wszelkiej diakoRuchu. Diakonia Jedności zajmuje centralną pozycję nie dlatego, że wszystkie inne diakonie są jej podporządkowane, że są organami „wykonawczymi”, ale dlatego, że koordynuje ona i inspiruje działalność wszystkich diakonii w duchu jedności. Stoi więc jakby w jednym rzędzie z innymi diakoniami, ale zarazem jest ogniwem centralnym, zespalającym wszystko.
Naczelna pozycja diakonii jedności wyraża się również w tym, iż posiada ona kilka diakonii pomocniczych. Należą do nich:
Diakonia Moderacji, która obejmuje Moderatora Generalnego ruchu, moderatorów diecezjalnych, zakonnych, moderatorów oaz. W szczególny sposób służy jedności gdyż jest jej widzialnym znakiem. Kieruje wszystko ku jedności oraz koordynuje wielość służb i charyzmatów.
Diakonia Jedności wewnętrzna „ad intra” i Diakonia Jedności zewnętrzna „ad extra” zabiegają, każda w swoim zakresie, o nawiązywanie i pielęgnowanie łączności, jedności i dialogu przez utrzymywanie kontaktów, organizowanie spotkań z różnymi osobami, ośrodkami, instytucjami itp.
Diakonia Formacji Diakonii dba o to, aby diakonia nie zaniedbywała formacji duchowej. Szczególnym jej zadaniem jest przygotowanie i przeprowadzanie Oazy Rekolekcyjnej Diakonii, która przygotowuje osoby po formacji podstawowej do podjęcia posługi diakonijnej.
Diakonia Świadectwa zajmuje się wszystkim tym, co dotyczy prezentowania Ruchu oraz informowania o nim zarówno w ramach samego Ruchu jak i poza nim.
Diakonia Słowa dba, by słowo pisane czy drukowane docierało we właściwym czasie do wszystkich członków i wspólnot Ruchu oraz do ludzi i środowisk pragnących korzystać z pomocy Ruchu. Zajmuje się więc rozprowadzaniem materiałów formacyjnych, pomocy rekolekcyjnych, i innych wydawnictw Ruchu.
Diakonia Środków Przekazu włącza w działanie Ruchu inne poza drukiem środki przekazu społecznego jak film, radio, telewizję, kasety, przeźrocza.
Diakonia Środków Materialnych inspiruje i organizuje dzielenie się dobrami materialnymi wewnątrz ruchu oraz troszczy się o materialne uwarunkowania jedności.
Ksiądz Franciszek widział też potrzebę innych, szczególnych posług w Ruchu. Są to:
Diakonia Ewangelizacji zajmuje kluczowe miejsce wśród diakonii, gdyż jest powołana do pierwszej misji całego Kościoła oraz Ruchu jaką jest głoszenie Dobrej Nowiny. Dzieło ewangelizacji ma świadomie doprowadzić ludzi do podstawowej jedności wiary przez przyjęcie Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Od ewangelizacji rozpoczyna się droga w Ruchu. Każda wspólnota potrzebuje ciągłej ewangelizacji. Do misji tej diakonii należy rozbudzanie w ruchu świadomości i ducha ewangelizacji, organizowanie bądź wspieranie dzieł ewangelizacyjnych podejmowanych w parafii, na rekolekcjach oazowych.
Diakonia Wyzwolenia — jej szczególnym zadaniem jest prowadzenie dzieła Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Do jej zadań należy również podejmowanie prac w celu wyzwolenia człowieka z wszystkiego co uwłacza ludzkiej godności.
Diakonia Oaz Rekolekcyjnych — misją tej diakonii należy przygotowanie rekolekcji oazowych dla dzieci, młodzieży, rodzin i dorosłych. Szczególnym zadaniem jest więc przyjmowanie zgłoszeń, wyszukiwanie i przygotowanie ośrodków rekolekcyjnych, pomoc przy tworzeniu diakonii wychowawczej na poszczególne oazy, przygotowanie podsumowania oaz.
Diakonia Miłosierdzia — ma służyć wszelkim działaniom charytatywnym, ma pomagać szczególnie tym, którzy po wyzwoleniu wymagają dalszej troski i opieki.
Diakonia Deuterokatechumenatu — jest odpowiedzialna za formację na poziomie dziecięcym, młodzieżowym, akademickim, młodzieży pracującej i dorosłych.
Diakonia Modlitwy służy ożywianiu i podtrzymywaniu w ruchu ducha i form modlitwy głównie przez organizowanie oaz modlitwy, spotkań modlitewnych. Zajmuje się też tzw. charyzmatycznymi ruchami modlitewnymi.
Diakonia Liturgii stanowi zaplecze dla formacji liturgicznej i realizacji odnowy liturgii. Zadaniem jej jest troska o przygotowanie i piękne przeżycie liturgii (np. dobór śpiewów, komentarze).
Diakonia Wspólnoty Rodzinnej służy dziełu odnowy rodzinnego katechumenatu oraz wspólnoty rodzinnej jako domowego Kościoła.
Diakonia Wspólnoty Lokalnej jej zadaniem jest służba parafiom i innym wspólnotom lokalnym, które pragną całościowo realizować posoborowy model parafii wspólnotowej.
Taką wizję diakonii miał Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. Podkreślał on, że wskazane posługi są na tamten czas i sytuację ruchu. Nakreśloną więc przez niego wizję należy przystosować do wezwań dzisiejszego czasu. Mogą się pojawiać nowe diakonie zgodnie z odkrywanymi charyzmatami i nowymi potrzebami wspólnoty. Już dawno obok diakonii wyzwolenia istnieje Diakonia Życia, ostatnio pojawiła się Diakonia Komunikowania Społecznego, która stawia sobie zadania szersze niż miały mieć diakonie świadectwa oraz środków przekazu. Diakonia Wspólnoty Rodzinnej nosi dziś nazwę Diakonii Domowego Kościoła, też zresztą pochodzącą od ks. Blachnickiego. Być może zadania niektórych diakonii opisanych przez Założyciela można łączyć, inaczej odpowiadać na wezwania czas. Ruch odpowiada na konkretne potrzeby człowieka. Zawsze jednak wizja nakreślona przez ks. Blachnickiego będzie dla nas podstawowym punktem odniesienia.
Ks. Franciszek Blachnicki wskazywał również, iż rozmaity może być stopień zaangażowania w diakonii Ruchu.
Może się też tak zdarzyć, że chęć służenia Ruchowi Światło–Życie będzie tak wielka, iż stanie się powołaniem. Powołaniem, któremu człowiek będzie się chciał poświęcić całkowicie. Istnieje taka możliwość. Jest Instytut Niepokalanej Matki Kościoła stanowiący zarazem diakonię stałą, konsekrowaną Ruchu. Duchowość i program apostolski tej wspólnoty pokrywa się z duchowością i programem naszego Ruchu. Wspólnotę tę cechuje całkowita dyspozycyjność wobec charyzmatu ruchu. Nie istnieje jak dotąd wspólnota męska — choć jej powołania Założyciel bardzo pragnął.
Można też nie być osobą konsekrowaną, ale oddać się do dyspozycji Ruchu na sposób etatowy, bez podejmowania innej pracy zawodowej. Ruch wtedy musi takim osobom zapewnić środki utrzymania. Jest też inny sposób angażowania, taki, w którym osoby na marginesie swoich zasadniczych obowiązków oddają czas i siły na pracę w Ruchu. Osoby te są członkami diakonii Ruchu i przejmują pewien zakres odpowiedzialności za sprawy Ruchu w sposób stały, systematyczny. By stać się członkiem diakonii należy przez uczestnictwo w Oazie Rekolekcyjnej Diakonii zadeklarować gotowość do wejścia do diakonii (konkretnej wspólnoty diakonijnej), oczywiście po spełnieniu określonych warunków (formacja podstawowa, Triduum Paschalne, KWC, itp.).
Co istotne, stopień zaangażowania nie decyduje o funkcji pełnionej w diakonii Ruchu. Ks. Blachnicki podkreślał, że należenie do diakonii stałej nie powoduje, iż będzie się pełnić funkcję kierowniczą — może ją pełnić inna osoba kompetentna a ten, kto należy do diakonii stałej będzie pełnił funkcję zgodną ze swoim charyzmatem.
Myślę, że dróg w Ruchu jest wiele. Jeśli ktoś odkrył swoje powołanie w tej wspólnocie, znajdzie też i miejsce do posługiwania. Trzeba tylko otworzyć serce.