XXIX Kongregacja Odpowiedzialnych Ruchu Światło–Życie, zebrana aby słuchać „co mówi Duch do Kościołów”, przedstawia swoje stanowisko wobec aktualnych problemów życia społecznego w Polsce.
Do zabrania głosu przynagla nas bliska perspektywa wejścia Polski do Unii Europejskiej. Świadomi jesteśmy również wielu poważnych problemów obecnych w życiu społecznym naszego kraju. Podejmując zadanie rozpoznawania znaków czasu, szczególnie wsłuchując się w przesłanie Jana Pawła II, zawarte w adhortacji „Ecclesia in Europa”, dzielimy się naszą refleksją ze wszystkim wspólnotami Ruchu Światło–
–Życie.
W przyszłość patrzymy z ufnością. Źródło nadziei odnajdujemy bowiem w Jezusie, który jest naszym Panem i Zbawicielem. Wierzymy, że On jest obecny i działa w historii. Pamiętamy o wielkich dziełach, których dokonał i dokonuje w naszej Ojczyźnie, w naszym Ruchu i w nas samych. Wraz z Niepokalaną śpiewamy Bogu „Magnificat”, nie przestając dziękować Mu za dar odzyskanej wolności, za to, że nie żyjemy już w państwie totalitarnym.
Wdzięczni jesteśmy Bogu za dar życia i wiary sługi Bożego księdza Franciszka Blachnickiego. To dzięki niemu żyjemy dzisiaj charyzmatem światło–życie, uczymy się patrzeć na świat oczyma wiary, przemieniać go w duchu Ewangelii, odnajdywać w sobie prawdziwą nadzieję.
Dziękujemy za tych wszystkich z naszego Ruchu, którzy czynnie angażują się w przemianę świata. Z wdzięcznością myślimy szczególnie o tych, którzy podjęli służbę społeczną, zaangażowali się w życie polityczne, są obecni w samorządach, uczestniczą w zmaganiach o ludzkie życie od jego poczęcia, o godność i tożsamość człowieka, pracują nad otrzeźwieniem narodu, umocnieniem rodziny, wychowaniem młodego pokolenia. Zdając sobie sprawę z wielorakich trudności i niebezpieczeństw, na które się narażają, tym bardziej dziękujemy za ich świadectwo i zaangażowanie, zaś naszą modlitwą chcemy dać im skuteczne wsparcie duchowe.
Wśród narodów Europy chcemy być świadkami żywej wiary. Z wdzięcznością wspominamy chrześcijan z Europy Zachodniej, którzy ponad granicami dzielili się z nami orędziem Ewangelii i dzisiaj idą z nami drogą Chrystusa, szczególnie przyjaciół z Comunione e Liberazione, Focolari, Equipes Notre Dame. Mamy nadzieję, że razem jeszcze bardziej będziemy mogli dawać świadectwo miłości, stawać się „szkołą komunii”.
Z ogromną troską patrzymy na wszystkie niepokojące zjawiska życia publicznego tak mnożące się ostatnio w naszym kraju. Dostrzegamy codzienne trudności, dotykające zwłaszcza rodziny, oraz budzące sprzeciw patologie życia społecznego, sięgające niemal wszystkich struktur państwa.
Są one dla nas wezwaniem do rachunku sumienia, do stawiania pytań najpierw sobie: czy nie uczestniczymy w sytuacjach sprzecznych z etyką, czy nie idziemy na kompromis z logiką tego świata? Czy nie kształtujemy poglądów i mentalności nie do pogodzenia z wymaganiami Ewangelii, bądź pozostajemy wobec nich bierni? Wezwanie Jana Pawła II (EiE, 26): „Niech cały Kościół w Europie przyjmie jako skierowane do niego nakaz i zachętę Chrystusa: opamiętaj się, nawróć się, «stań się czujny i umocnij resztę, która miała umrzeć» (Ap 3,2)” przyjmujemy jako skierowane także do nas.
Stajemy przed Bogiem w postawie pokuty za dziejące się zło. Należymy do tego samego narodu, czujemy się więc odpowiedzialni nie tylko za swoje grzechy, ale również za grzechy naszych braci. Chcemy przepraszać Boga i zadośćczynić za wszelkie zło obecne w polskim życiu społecznym.
Przypominamy sobie słowa naszego Założyciela sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego: „Największy grzech nas, chrześcijan, katolików, członków wspólnoty Kościoła to ten, że każdy z nas zamyka się w swoim małym świecie, wyłącza ze swojej świadomości sprawy dobra ogólnego, sprawy braci, Kościoła, narodu i myśli: niech się inni o to martwią”. Wzywamy najpierw samych siebie, oraz wszystkie wspólnoty Ruchu do porzucenia bierności, do aktywnej obecności w polskim życiu społecznym. Włączajmy się w wysiłki na rzecz odnawiania struktur społecznych, politycznych i gospodarczych. Budujmy Polskę i Europę „na miarę człowieka, w sprawiedliwości, prawdzie, wolności i solidarności” (EiE, 98). Stawajmy się „prawdziwymi świadkami nadziei” (EiE, 118).