Przyjął się w Ruchu zwyczaj, że co roku staramy się pogłębić samoświadomość Ruchu przez wspólną refleksję jakiegoś aspektu naszego charyzmatu i powołania, który zdaje się w danym momencie być szczególnie aktualny. Znajduje to wyraz w tematyce Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu, która potem określa hasło oazy danego roku, z kolei przechodząc w temat i program tzw. permanentnej pracy formacyjnej”. W ten sposób rolę kongregacji określał założyciel Ruchu ks. Franciszek Blachnicki.
Od kilku lat rozważania kongregacji — i tematy roku — wiązały się z naszą drogą formacyjną. Najpierw był „Deuteroka-techumenat” — spojrzenie na katechumenalny charakter formacji i jej zakorzenienie
w „Obrzędach chrześcijańskiego wtajemniczenia dorosłych”. Potem „Ku dojrzałości chrześcijańskiej” — nie tylko uświadomienie sobie celu formacji ale i przypomnienie roli i znaczenia
„Drogowskazów Nowego Człowieka”. Teraz przyszedł czas na temat „Diakonia”, do podjęcia diakonii ma bowiem prowadzić formacja.
O diakonii można mówić w rozmaity sposób. Można skoncentrować się na strukturach diakonii Ruchu. Można omawiać zadania poszczególnych diakonii. Można również podjąć temat od strony duchowej. XXIX Kongregacja Odpowiedzialnych Ruchu Światło–Ży-cie, która odbyła się na Jasnej Górze w dniach 27–29 lutego, rozważała wyłącznie ten ostatni, najważniejszy aspekt.
Kongregacja jak co roku rozpoczęła się modlitwą w piątkowy wieczór. Podczas drogi krzyżowej rozważaliśmy nieludzkie cierpienie Syna Bożego i Jego wyniszczenie w służbie (diako- nii) dla człowieka. Modliliśmy się za wszystkich podejmują-cych posługę, szczególnie za przeżywających różne konkret-ne trudności i ograniczenia.
W sobotę do południa uczestnicy kongregacji wysłuchali trzech szalenie interesujących wykładów. Ks. Roman Litwińczuk mówił o Duchowości diakonii na wzór Chrystusa Sługi w nauczaniu Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. Ponieważ zgodnie z zamysłem ks. Blachnickiego w szczególny sposób tym, którzy przygotowują się do diakonii ma służyć wystrój kaplicy Chrystusa Sługi na Kopiej Górce w Krościenku, moderator generalny przypomniał nam poszczególne elementy tej kaplicy i na ich podstawie wyjaśniał jak Sługa Boży rozumiał diakonię. Rozważanie biegło dwoma nurtami — z jednej strony patrzyliśmy na służbę Jezusa, z drugiej, równolegle, jak powinna wyglądać nasza posługa.
Tytuł referatu ks. Mirosława Kiedzika brzmiał Charyzmat Diakonii — dar służby. Diakonia musi być związana ze słuchaniem Słowa Bożego — usłyszeliśmy więc biblijną naukę o służeniu, o diakonii. Okazało się, że Biblia mówiąc o posłudze używa nie tylko określenia diakonos – sługa, ale również dulos – niewolnik. Pełniący posługę ma być sługą–niewolni-kiem tych, do których jest posłany.
Irena Chłopkowska mówiła o tym, jak swoją posługę przeżywał ks. Franciszek Blachnicki. Ujrzeliśmy naszego Założyciela jakby od innej strony — zobaczyliśmy trud jego służby, krzyż który się z nią wiązał i zobaczyliśmy też, jak wśród największych trudności ks. Franciszek potrafił budować w sobie zaufanie do Pana Boga i trwać na podjętej drodze.
Popołudnie rozpoczęła praca w grupach (miała miejsce po raz pierwszy od wielu lat). Dzieliliśmy się naszym przeżywaniem diakonii — jej radościami i troskami. Każda z grup starała się wypracować krótką, jedno, dwuzdaniową charakterystykę diakonii. Na tej podstawie powstało jedno opracowanie, które odczytano uczestnikom kongregacji w niedzielę.
Istotnym dopełnieniem referatów i pracy w grupach były świadectwa o pełnionej diakonii. Świadectwami dzielono się zarówno w sobotę, jak i w niedzielę. Składały je osoby zaangażowane w najróżniejsze posługi — w parafii, diakonii wyzwolenia, przy prowadzeniu rekolekcji, we wspólnocie konsekrowanej.
Niedziela była spojrzeniem bardziej na zewnątrz Ruchu. Ks. abp Józef Michalik przedstawił referat o inspiracjach dla Ruchu Światło–Życie zawartych w adhortacji „Ecclesia in Europa”. Zaraz potem nastąpiło przyjęcie deklaracji „Ruch Światło–Życie wobec aktualnych zjawisk społecznych”. Inspiracją dla niej była właśnie ta deklaracja a także wypowiedzi ks. Franciszka Blachnickiego na tematy społeczne.
Ks. abp Michalik przewodniczył niedzielnej Eucharystii, w sobotę była ona natomiast odprawiana pod przewodnictwem ks. bpa Antoniego Długosza. Homilie obu biskupów mówiły o służbie, bardzo głęboko podejmując temat kongregacji.
Kongregacja to nie tylko czas słuchania i trwania na modlitwie. Jak zawsze było to ogromne doświadczenie wspólnoty, wielkiego bogactwa które niesie ze sobą Ruch. Uczestnicy kongregacji — kapłani, osoby świeckie, młodzież, dorośli, pary Domowego Kościoła — całkowicie wypełnili aulę o. Kordeckiego. Przybyli nie tylko z Polski ale i Niemiec, Czech, Słowacji, Białorusi, Ukrainy, Litwy. Spotkanie kongregacyjne było dla tej wielkiej wspólnoty prawdziwym pogłębieniem jej powołania do służby.