Czy wystarczy modlić się wtedy, gdy ma się na to ochotę?

Nie, kto modli się tylko wtedy, gdy ma ochotę, nie traktuje Boga poważnie i wychodzi z wprawy w modleniu się. Modlitwa żyje dzięki wierności [Youcat 490].

Kiedy należy się modlić?

Od najdawniejszych czasów chrześcijanie modlą się: o poranku, przy posiłkach i wieczorem. Kto nie modli się regularnie, wkrótce w ogóle przestanie się modlić.

Kto kocha drugiego człowieka i przez cały dzień w ogóle nie daje mu znaku swojej miłości, w rzeczywistości go nie kocha. Tak samo jest z Bogiem. Kto rzeczywiście Go szuka, będzie wysyłał Mu sygnały świadczące o pragnieniu Jego bliskości i przyjaźni. Wstajemy rano i Bóg obdarza nas dniem, prosimy więc o Jego błogosławieństwo i obecność podczas wszystkich spotkań i we wszystkich trudnych sytuacjach. Dziękujmy Mu, zwłaszcza przy posiłkach. Na końcu dnia wszystko złóżmy w Jego ręce, prośmy Go o przebaczenie oraz o pokój dla siebie i innych. Wspaniały dzień to ten pełen chwil oddanych Bogu! [Youcat 499]

***

Patrząc na świat wokół nas, możemy powiedzieć: „kto okazuje miłość tylko w walentynki, nie kocha naprawdę”. Nie chodzi tylko o takie znaki miłości, jak kwiaty, prezenty, wyrażenie czułości, kolacja przy świecach itp. Znakiem miłości są przecież także drobne chwile spędzane z troską o to, by być razem, dzielenie na bieżąco wrażeń, kłopotów, radości i rozterek, szukanie sposobów sprawienia osobom bliskim radości i dania sygnału, że jestem, że pamiętam… Może dlatego jedną z najbardziej znanych modlitw do Maryi, naszej Matki, jest proste zapewnienie „jestem przy Tobie, pamiętam o Tobie…”. Tylko – tego rodzaju modlitwy już nauczyliśmy się od kogoś…

Bóg był pierwszy. W okazywaniu miłości On jest zawsze pierwszy i nie da się prześcignąć. Mojżeszowi w krzewie gorejącym powiedział „Jestem Który Jestem” zapewniając m. in. o nieustannej swojej Obecności. Słup obłoku i ognia był dla Narodu Wybranego ciągłym znakiem „Jestem!”, podobnie jak inne znaki troski o najprostsze rzeczy potrzebne ukochanym (nawet gdy czasem  krnąbrnym) dzieciom, jak manna i woda ze skały. Syn Najwyższego pozostał w prostym Chlebie, mówiąc także o obecności: „oto Ja jestem z Wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”…

Bóg chce być z nami. A czy my chcemy być z Nim? Czy ty chcesz? To jest właśnie pytanie o modlitwę. Modlitwa jest znakiem prostej obecności przy Bogu sercem, myślą, pamięcią… Im częściej wchodzimy w tę Bożą Obecność, którą mamy zapewnioną, tym łatwiej nam się modlić.

Wierzący od zawsze określali także konkretne pory modlitwy, które tworzą jej rytm w ciągu dnia, tygodnia, roku… Modlitwy różnych okresów i pór dnia mają też swoją różnorodność i tworzą cały wachlarz możliwych „klimatów spotkania” z Bogiem, w zależności od tego, co przeżywamy i co On nam chce przekazać. Rytm modlitwy wymaga jednak od nas zaangażowania i wierności. Członkowie kochającej się rodziny nie mogą spotykać się tylko wtedy, gdy wszyscy mają na to ochotę (to byłoby zresztą za mało, by wyrazić łączącą ich więź) – rytm życia domu rodzinnego wyznacza pewien rytm spotkań np. przy stole, przy wspólnej pracy, w świątecznym odpoczynku, a wszystkie te spotkania pozwalają wyrazić miłość poprzez wspólnie spędzany czas i wzajemną pomoc. 

Z Bogiem też łączy nas więź, która wymaga pewnego rytmu spotkań, aby ją podtrzymywać i rozwijać. Jeśli Boga traktuję np. tak, że wystarczy mi porozmawiać z Nim raz na miesiąc, to sama sobie nie uwierzę, że Go kocham, prawda? Stąd podstawową cechą konieczną modlitwy jest jej codzienna obecność w życiu i stały rytm, który wymaga wierności, ale który umożliwia wzrastanie w relacji z Bogiem. W ten sposób stopniowo modlitwa może stać się odruchem nieustannej pamięci i trwania z Nim. Zwłaszcza, gdy odbieramy z jego rąk dary, które są znakiem Jego ojcowskiej i macierzyńskiej zarazem troski o nas – jak choćby codzienny posiłek – modlitwa staje się okazją, by przy zwyczajnej czynności jedzenia spotkać się z Bogiem, a jednocześnie, by nie zapomnieć, Kto nas żywi i utrzymuje przy życiu. 

Bóg kocha, okazuje miłość i czeka na odpowiedź. Pragnie być ukochany i przyjęty – bo sam kocha i przyjmuje każdego z nas. Modlitwa codzienna nie musi być długa. Może za to być częsta, jak akty strzeliste powtarzane w różnych sytuacjach, gdy Bóg staje się potrzebny, i bez powodu wypowiadane także. Modlitwa codzienna i częsta jest jak wysłanie Bogu Miłości sygnału tęsknoty i pragnienia bycia z Nim, dzielenia z Nim trosk i radości, po prostu życia razem. No właśnie, bo wiara to nie spełnianie zestawu norm i życie wzorowe pod względem moralnym. Wiara to życie z Bogiem – i nigdy bez Niego!